αληθώς

Τα παρακάτω είναι εμπνευσμένα από το ρακούν, που ένα βράδυ γύρισε από ένα meeting παρέα μ’ ένα σολομό που δεν προοριζόταν για δείπνο.

- ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ! (το ρακούν πανικοβάλλεται)
- Τι πάθαμε; (προβληματίζομαι)
- …. (το ρακούν με συνδέει με Κάιρο)
- ΕΛΑ ΛΕΩ. Τι πάθαμε; (επιμένω)
- Δεν έχω έμπνευση πάθαμε. (εξομολογείται)
- Τι είδους έμπνευση; (θέλω διευκρινίσεις τρομάρα μου)
- Συγγραφική. Γράφω αλλά είναι μπλιάχ. (το ρακούν δεν έχει έμπνευση. Μάλιστα.)
- Ο φόβος δεν είναι αντικείμενο φιλοσοφικών συζητήσεων. Είναι συναίσθημα χειροπιαστό, απτό, το νιώθεις στη σάρκα σου, το νιώθεις να κυλά σιγά σιγά στη βάση του κρανίου σου, να καταπίνει όλη σου τη λογική και αυτοκυριαρχία, μέχρι που σε κυριεύει απόλυτα, μέχρι που κάνει τα δάχτυλά σου να τρέμουν και μέχρι να πιστέψεις ότι τίποτα, μα τίποτα απολύτως δεν είναι βέβαιο σ' αυτή τη ζωή, δεν υπάρχει τίποτα
να πιαστείς, από πουθενά να κρατηθείς, και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τον αφήσεις να σε κυριεύσει και να μη σταματήσεις ν' αναπνέεις.
- …
- Ορίστε.
- Ψωνάκι. (Ταύρος με τα όλα της η φιλενάδα μου, είπαμε)

Η ειλικρίνεια δεν παίζει με τίποτα. Δε μπορεί να είσαι ειλικρινής. Δε γίνεται. Εγώ το προσπαθώ δηλαδή, αλλά δε γίνεται. Μάλλον προσπαθούσα. Από ένα σημείο και μετά το εγκατέλειψα.

Κάποτε, στη σχολή, αντέγραψα σ’ ένα διαγώνισμα. Το ίδιο και η διπλανή μου. Ο επιτηρητής την έπιασε και της μηδένισε την κόλλα. Εμένα δε μ’ έπιασε και δε το ‘πα ποτέ. Κανείς δε νοιάστηκε, και πέρασα και το μάθημα. Ωστόσο το σκεφτόμουν μετά για μέρες, ότι δεν είναι σωστό, ότι υπήρχαν κι άλλοι που είχαν διαβάσει και δεν ήταν δίκαιο και τέτοιες αηδίες. Αυτό δεν ήταν ακριβώς ψέμα βέβαια, ούτε όμως ήμουν και ειλικρινής.

Και σκέφτομαι αν είμαι μόνο εγώ ή άμα έτσι είναι όλοι. Άμα όλοι προσπαθούν να καταχωνιάσουν κάπου το μικρό δαίμονα που είναι στ’ αλήθεια και να δείχνουν προς τα έξω κάτι άλλο. Και είναι όντως δαίμονας αυτό που έχω μέσα μου, που άμα τον έβγαζα έξω θα τρέχανε όλοι πανικόβλητοι; Υπάρχουν άλλοι ας πούμε που κρύβουν μέσα τους αγγελάκια και ουράνια τόξα και αρκούδια;




Και δεν είναι κάτι παροδικό. Πολλές φορές, κάθε μέρα, έχω την ευκαιρία να είμαι ειλικρινής και δεν είμαι. Σφίγγω τις παλάμες μου κάτω από το τραπέζι μέχρι να ματώσουν. Στην αρχή νόμισα πως το κάνω για τους άλλους. Αλλά όχι. Για το τομάρι μου το κάνω.

Κάποτε έκανα κοπάνα από την άλγεβρα και πήγα κάτω από το πεύκο και έτρωγα πατατάκια με σοκολάτα με τη Μαρίνα. Κάποτε κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και σκέφτηκα ότι πρέπει να κάνω δίαιτα / μακρύνω τα μαλλιά μου / ισιώσω τα μαλλιά μου / σταματήσω επιτέλους να φοράω αυτό το τζιν. Κάποτε κλείστηκα στο δωμάτιό μου με ραγισμένη καρδιά και μάτια τούμπανα απ’ το κλάμα και σκέφτηκα ότι θέλω να πεθάνω. Κάποτε είπα λόγια που πλήγωσαν κάποιον που αγαπάω. Κάποτε έκλεισα μια πόρτα / το τηλέφωνο και άρχισα να χοροπηδάω και να τσιρίζω και να τρελλαίνομαι επειδή κάποιος μου είπε ότι μ’ αγαπάει / πήρα το ρόλο / πήρα το σόλο στην επόμενη παράσταση / πήρα αύξηση. Κάποτε ξόδεψα απερίσκεπτα όλο μου το μηνιάτικο σε σατέν δεκάποντες μώβ γόβες / ταξίδι στο Βερολίνο. Κάποτε την είδα πολύ εναλλακτικά και έκανα τρύπα στη μύτη / αγόρασα κίτρινα Dr Martens’ / έβαψα τα μαλλιά μου μαυροβυσσινομώβ. Κάποτε κάποιος έβαλε τα κλάμματα κι εγώ έβαλα τα γέλια. Κάποτε πλήρωσα υπέρβαρο γιατί θέλησα οπωσδήποτε να πάρω μαζί μου δέκα ζευγάρια γόβες. Κάποτε έκανα μια φοβερή βλακεία στη δουλειά αλλά δεν είπα τίποτα στο διευθυντή γιατί κώλωσα. Κάποτε πεθύμησα τη μυρωδιά της μαμάς μου. Κάποτε τσακώθηκα με το γκόμενό μου και του έκανα το σπίτι λαμπόγυαλο ενώ εκείνος δεν έκανε τίποτα για να με σταματήσει. Κάποτε έπεσα πάνω σε μια κολόνα στη μέση του δρόμου γιατί χάζευα τον τύπο στο απέναντι πεζοδρόμιο. Κάποτε έφαγα μια φρίκη κι άκουγα καψουροτράγουδα όλη μέρα. Κάποτε κάποιος άνοιξε την πόρτα και με βρήκε να χοροπηδάω με ακουστικά και με τα εσώρουχα. Κάποτε είπα ψέματα σε κάποιον ότι τον αγαπάω. Κάποτε είπα ψέματα σε κάποιον ότι δεν τον αγαπάω. Κάποτε με έπιασε μια φοβερή λιγούρα κι έκλεψα ένα λουκουμά από τη συγκάτοικο. Κάποτε προφασίστηκα κάτι επείγον για να φύγω από το καφέ / μπαρ / σπίτι, επειδή βαρέθηκα αισχρά την κουβέντα. Κάποτε έκανα κάτι μόνο και μόνο για να πληγώσω κάποιον που με πλήγωσε. Κάποτε πήρα κάποιον τηλέφωνο με παιδιάστικο ενθουσιασμό να του πω ότι δε μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν κι έφαγα τέτοιο γείωμα που ρώτησα απλώς Τι κάνεις; Πώς περνάς; κι έκλεισα το τηλέφωνο βιαστικά και προσπάθησα να θυμηθώ πώς αναπνέουν.
Όπως όλοι; Ή μόνο εγώ;

Ή μόνο εγώ δε το είπα ποτέ;

Κι έρχεται η ώρα που σκας και τα ξερνάς όλα μονομιάς; Να ξέρω άμα είναι να αρχίσω τα τηλέφωνα.