Χάνομαι. Σιγά σιγά χάνομαι απ’ όλους. Δε μου το λένε, όχι. Αλλά το βλέπω στα μάτια τους, τ’ ακούω στη φωνή τους. Δεν καταλαβαίνουν γιατί, ούτε και με ρωτάνε. Το συζητάνε μεταξύ τους, το βλέπω. Κοιτιούνται στα μάτια όταν τους μιλάω, προσπαθούν να δουν αν ισχύει το συμπέρασμα που έβγαλαν. Αλλά δε μου λένε τίποτα, μου λένε άσχετα.
Μπορεί να νομίζουν ότι αρχίζω να ξεφεύγω, να τα χάνω. Έχει νόημα να τους εξηγήσω; Αλλά, τι να τους εξηγήσω; Αφού ούτε και ‘γω ξέρω τι ψάχνω.
Διέξοδο…ναι αυτό είναι…ψάχνω μια διέξοδο. Από τι; Δεν ξέρω. Μια εκτόνωση. Να σπάσει το απόστημα, αυτό θέλω. Ν’ ανακουφιστώ. Να μη σκέφτομαι τόσο. Να μη χρειάζεται να σκέφτομαι τόσο. Να ηρεμήσω. Να προλαβαίνω το χρόνο.
Εσύ; Εσύ προλαβαίνεις το χρόνο; Σίγουρα τον προλαβαίνεις. Αφού τον προλάβαινες εδώ, θα τον προλαβαίνεις κι εκεί.
Γιατί δε μπορώ να ξεκολλήσω απ’ το παρελθόν; Επειδή ήταν και καλά καλύτερο; Δεν ήταν. Απλώς ήταν πιο ασφαλές. Τώρα είναι λίγο πιο ασταθή τα πράγματα. Ασταθή όμως επειδή γκρεμίζονται ή επειδή χτίζονται καινούρια; Δεν ξέρω. Μερικές φορές νιώθω ότι το άνοιγμα που κάνω παραείναι μεγάλο. Ότι το κάνω για ν’ αποδείξω αυτό που έτσι κι αλλιώς φοβάμαι, ότι δηλαδή δε μπορώ. Ότι είμαι για πιο ασφαλή και προσγειωμένα πράγματα. Αν μπορώ όμως;
Δε τους αρέσει, το βλέπω. Αυτή η τάση αποδέσμευσης και απομόνωσης δεν τους αρέσει. Θα με πολεμήσουν με νύχια και με δόντια. Για να με κρατήσουν προσγειωμένη. Μπορούν;
Με ζορίζουν. Γιατί με ζορίζουν τόσο; Τι φοβούνται; Αυτό που υπάρχει από κάτω;
