Η πρωτεύουσα της Αλσατίας είναι ο παράδεισος των μετακινήσεων. Το supermarket είναι ένα mala vida δρόμος, η τράπεζα ένα pure morning και η σχολή ένα sweet child o’ mine & ούτε. Επίσης οι τρεις από τις καινούριες μου φίλες μένουν στα τριγύρω τετράγωνα. Δε ξέρω αν αντιλαμβάνεσαι το μεγαλείο. Έχω μάθημα στις 9 & ξυπνάω στις οχτώμισι. Γι’ αυτό & μόνο είμαι ευτυχής.
Η σχολή είναι πακέτο. Ως ελληνάρες δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα όπως ο υπόλοιπος φυσιολογικός κόσμος. Το θέμα είναι ότι δεν ξέρουμε πότε ακριβώς έχουμε μάθημα, οπότε εκεί που έχεις βγει από την αίθουσα και την ψήνεις να πας για κανά καφέ (καφέ...πφφφ the understatement of the year), βλέπεις στις ανακοινώσεις το πρόγραμμα της επόμενης εβδομάδας, ήτοι 8 ώρες μάθημα τη μέρα και Σάββατο πρωί 9 με 12. Εκεί ξεχνάς τον καφέ και τη ζωή γενικά & τρέχεις σπίτι πανικόβλητος να προλάβεις να τελειώσεις τις εργασίες. Κάπως έτσι. Από τους 5 καθηγητές μόνο ο ένας μένει εδώ, οπότε μπορείς να πεις ότι το πρόγραμμα μαζί του είναι φυσιολογικό. Οι άλλοι 4 είναι ιπτάμενοι. Δε χρειάζεται να είσαι υπερεγκέφαλος για να καταλάβεις: ο μήνας έχει 4 βδομάδες, η μία εκ των οποίων δε μετράει γιατί έχει συνεδρίαση το Ευρωπαικό Κοινοβούλιο και υπάρχει τέτοια πληρότητα στα ξενοδοχεία που δε βρίσκεις όχι κρεβάτι, ούτε παγκάκι κάτω από τη γέφυρα να μείνεις, οπότε κανείς δεν έρχεται εκείνες τις μέρες. Οι άλλες 3 βδομάδες είναι σοκ και δέος. Γι’ αυτό και οι έλληνες φοιτητές του Στρασβούργου αγαπάμε κάπως παρανοϊκά θα έλεγα το Κοινοβούλιο και τους Ευρωβουλευτές και το θεσμό γενικά. Ελάτε παιδιά, συνεδριάστε όσο θέλετε, κάντε επιπλέον συμβούλια, λύστε όλα τα προβλήματα, σας παρακαλούμε! Να πάμε για καμιά μπύρα κι εμείς!
Ο καιρός δε συνηθίζεται με τίποτα. Καταρχήν νυχτώνει στις πεντέμισι. Ήμαρτον! Θέλω 3 λεπτά να πάω στη σχολή με το ποδήλατο & παρ’ όλ’ αυτά μέχρι να φτάσω τα αυτιά μου πονάνε από το κρύο. Επίσης την περασμένη βδομάδα είχαμε διακοπές και έβρεχε ΟΛΗ τη βδομάδα. Ο-Λ-Η τη fucking βδομάδα. Σε κάποια φάση πίστεψα ότι τα παλτά μου θ’ αρχίσουν να βλασταίνουν βρύα.
Ωστόσο, επειδή αρκετά με τη γκρίνια, εμείς, ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς, περνάμε τέλεια. Ευτυχώς, γιατί άμα ξέρεις ότι υπάρχουν άλλοι 3 στα γύρω τετράγωνα που πνίγονται επίσης με το αυριανό deadline και δεν την παλεύουν κάστανο, ε, είναι κάτι το θετικό. Γυρίζουμε όλα τα μπαράκια της πόλης με τα ποδήλατα, μετακινούμαστε αγεληδόν και λέμε φριχτά αστεία σε φριχτά γαλλικά. Όταν δε παραβιάζουμε καμμιά προτεραιότητα, πράγμα σύνηθες, και ο απορημένος οδηγός έχει φρενάρει με δυσκολία και κοιτάει 4 μογγολάκια πάνω στα ποδήλατα αδιαφορώντας για τα αυτοκίνητα, χτυπάμε τα κουδουνάκια και τσιρίζουμε «Merciiiiiiiii!!!» όλες μαζί. Τσίρκο.
