Θυμάμαι την αίσθηση πριν το πρώτο ταξίδι. Εύχομαι να μου δοθεί να νιώσω κάτι τέτοιο έστω μια φορά ακόμη. Σφίξιμο στο στομάχι, ανυπομονησία, μέτρημα αντίστροφο, φαγωμένα νύχια, ξυπνάς και κοιμάσαι με τη βαλίτσα δίπλα στην πόρτα. Κάνεις όνειρα. Είσαι ζωντανός.
Τα ταξίδια, ιδίως όταν γίνονται με ελάχιστα ευνοϊκές συνθήκες, σου μαθαίνουν πολλά πράγματα για σένα. Πρέπει ν’ αφεθείς να σε πάρει, να γίνεις εύπλαστος, όχι σαν στο σπίτι σου, να το απολαύσεις.
Αυτό το ταξίδι δεν ήταν ο πρώτος μας στόχος, προέκυψε στην πορεία λόγω άλλων εμποδίων. Παρ’ όλ’ αυτά εγώ ανυπομονώ. Ένα καλοκαίρι χωρίς διακοπές, ένας χρόνος χωρίς εξωτερικό…ο οργανισμός μου δεν αντέχει. Επαναστατεί. Πιέζομαι. Φεύγω.
Πιστεύω κάπου μέσα μου ότι ίσως κάποιο ταξίδι με λυτρώσει. Πιστεύω ότι σε κάποιο ταξίδι ίσως βρω αυτό που ψάχνω και η μέρα εκείνη θα ‘ναι γιορτή. Αλλά μάλλον αυτό δεν συμβαίνει. Το ταξίδι σε ανακουφίζει, βλέπεις τον πόνο από μακριά, αντιλαμβάνεσαι πόσο μικρός και ασήμαντος είναι σε σχέση με το σύμπαν. Κι αυτό είναι μια παρήγορη σκέψη. Αλλά όταν γυρνάς τον νιώθεις πάλι. Ξανάρχεται για να σου θυμίσει ότι υποχώρησε αλλά δε νικήθηκε. Ότι πρέπει μάλλον να μάθεις να ζεις μαζί του. Όπως ένας ανάπηρος μαθαίνει να ζει με το ακρωτηριασμένο μέλος του. Ή μάλλον, χωρίς αυτό. Έτσι κι εγώ.
