Μπανανία

Βλέπω εικόνες και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Οι εφημερίδες και τα κανάλια εδώ οργιάζουν. Λένε ότι η Ελλάδα είναι όμηρος των κουκουλοφόρων, ότι έχει βυθιστεί στην αναρχία και ότι το κράτος αδρανεί. Λένε ότι τα γεγονότα θυμίζουν Μάη του ‘68, ότι θυμίζουν τις εξεγέρσεις στο Παρίσι και τη Λυών του Δεκέμβρη του 2006. Λένε ότι τέτοιο χάος τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί μόνο στη Λατινική Αμερική και στο Ιράκ όταν έπεσε ο Σαντάμ. Βλέπω το πλιάτσικο, τις φωτιές, τις φλόγες που φτάνουν μέχρι τον ουρανό. Λένε ότι τα επεισόδια είναι αποτέλεσμα συσσωρευμένης οργής χρόνων, ότι κάτι τέτοιο ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα συμβεί. Βλέπω το μαλάκα το δημοσιογράφο του CNN να λέει «teenager allegedly killed by the police» και «ancient tradition that doesn’t allow the police to enter the universities» και φρίττω. Βλέπω τον τζιτζιφιόγκο το βουλευτή της ΝΔ να λέει ότι ο μπάτσος προσελήφθη επί ΠΑΣΟΚ και ότι άρα φταίει το ΠΑΣΟΚ. Δεν ξέρω τι να πω...εγώ σκέφτομαι τη μάνα αυτού του παιδιού...Σκέφτομαι τους μπάτσους που δέρνουν τη μέρα τα δεκαπεντάχρονα και τη νύχτα αφήνουν τους κουκουλοφόρους να τα κάνουν όλα μπουρδέλο και δε δίνουν φράγκο...Πώς είναι δυνατόν να σηκώνεις το χέρι και να πυροβολείς ένα παιδί; Ένα παιδάκι ρε πούστη...τι ζώα είναι αυτά; Είναι δυνατόν τέτοιοι ούγκανοι να κρατάνε όπλα; Τι διάολο, σκατά έχουν στο κεφάλι τους;

Τιτανικός και κόκκινα φουστάνια

Περνάμε σκατοπερίοδο του κερατά. Αυτό. Εκεί που σιχτιριάζαμε με τις 8 ώρες μάθημα τη μέρα, τώρα έχουμε 11. Χαρές και πανηγύρια.

Σήμερα το πρωί λοιπόν 9 η ώρα με τη δροσούλα (-3 βαθμοί) είχαμε πληροφορική. Πάνω στο εικοσάλεπτο έχω φρικιάσει με το powerpoint και αφαιρούμαι πλήρως θυμούμενη τα γεγονότα της Παρασκευής, ώσπου κάποια στιγμή αντιλαμβάνομαι ότι γελάω σα το απροσάρμοστο στα μουλωχτά κι ο Τούρκος που κάθεται ακριβώς απέναντι με κοιτάει περίεργα. Σίγουρα έχει ήδη μια υποψία ότι δεν πάω καλά, σήμερα τον αποτέλειωσα. Σου λέει άμα διασκεδάζει αυτή έτσι με το powerpoint, πάω να φωνάξω αυτούς με τ’ άσπρα να την πάνε για θεραπεία!!!

Τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι και πολύ δύσκολο να με περάσει κανείς για ψυχασθενή αυτή την περίοδο.

Την περασμένη Παρασκευή λοιπόν είχαμε κανονίσει να αγνοήσουμε τα deadline και να πάμε σε μια βραδιά salsa να χορέψουμε. Ήμουνα σπίτι και πριν αρχίσω να ετοιμάζομαι είπα να κατεβάσω τα σκουπίδια πριν βγάλουν πόδια και φύγουν μόνα τους. Βγαίνω από το ασανσέρ (με φόρμα και φούτερ) και τσουπ! να ‘σου ο πώς-τον-λένε πρώτη μούρη στο καβούρι (τώρα που το σκέφτομαι δουλεύει άπειρες ώρες αυτό το παιδί). Τι κάνεις, καλά; καλά, εσύ καλά; καλά πολύ κρύο σήμερα, ναι, άσε παγώσαμε και όλα καλά με το internet; ναι το ‘παμε και μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα και μετά θες να πάμε για ποτό απόψε; Εκεί ξύπνησα το μογγολάκι και κατάλαβα ότι μιλάγαμε ήδη κανα εικοσάλεπτο στο διάδρομο και ότι κάτι παίζει εδώ ρε βλήμα. Ναι, βεβαίως να πάμε για ποτό, ωραία σε μια ώρα θα ‘ρθω να σε πάρω και αυτά. Η ώρα που μεσολάβησε πραγματικά έπρεπε να είχε κινηματογραφηθεί, γύριζα στο σπίτι σα το σίφουνα, να μαζέψω, να κάνω επιτέλους μπάνιο, να ετοιμαστώ, να πάρω τις τρελές τηλέφωνο να τους πω ότι δε θα πάω στη σάλσα και θα σας εξηγήσω αργότερα και τα λοιπά. Τώρα που το γράφω και το ξανασκέφτομαι, πραγματικά δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς έγινε. Φόρεσα το δεν-αποτυχαίνει-ποτέ κόκκινο φουστάνι μου, ήρθε, βγήκαμε έξω και χιόνιζε του κερατά, μέχρι να πάμε στο αυτοκίνητο είχαμε γίνει άσπροι και γελάγαμε σαν τα βλαμμένα.

Τι έγινε ρε παιδιά; Εγώ για σάλσα δε θα πήγαινα; Πως βρεθήκαμε στην αναπαράσταση της Winslet και του DiCaprio στη σκηνή με την άμαξα στον Τιτανικό;

Γελάς ε; Τώρα που το γράφω και το ξανασκέφτομαι, κι εγώ.