στα όπλα

Διερχώμεθα περίοδο κρίσης, στρατηγέ μου. Μάλιστα. Γενικώς, μετά τη Γαλλία έχω σαλτάρει λίγο. Τι θέλω απ’ αυτή τη ζωή; Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω; Είναι λογικό να έχω περάσει τα είκοσι και να μην έχω ιδέα;

Νιώθω συχνά σα να στροβιλίζομαι συνέχεια στο ίδιο κουβάρι και να μη μπορώ να ξεμπλέξω. Αίσχος. Άλλες φορές νιώθω σα να μη με ξέρω καθόλου. Κι άλλες σα να είμαι ένα.

Χαλλλαρά

'Εχω δυο μήνες που γύρισα. Όλοι στο σπίτι μετρούσαν τις μέρες ανάποδα. Εγώ τις μετρούσα και τρόμαζα. Ακόμα τρομάζω. Δε μπορούσα όμως να μείνω, το ξέρω. Τίποτα δε θα ‘ταν το ίδιο, αφού οι άνθρωποι που ξέρω θα λείπουν.

Αν όμως έμαθα κάτι τόσο καιρό στο εξωτερικό, είναι ότι πρέπει τελικά να παίρνουμε τα πράγματα λίγο πιο χαλαρά, λίγο λιγότερο σοβαρά. Ίσως τελικά όποιος είναι εκεί πάνω να μη μας μισεί τόσο όσο νόμιζα. Ίσως τελικά να υπάρχει κάπου κάτι για τον καθένα. Όλα αυτά που έλεγα πάντα ότι εγώ δεν κάνω, τελικά απλώς δεν μου ‘χε δοθεί η ευκαιρία.