Θα βρεθούμε άραγε ξανά; Πώς θα είμαστε τότε; Θα ‘χουμε λίγα παραπάνω χρόνια, εσύ βαθουλωμένα μάγουλα, εγώ ρυτιδιασμένο μέτωπο…τα μάτια μας θα φέγγουν άραγε το ίδιο; Θα κοιταχτούμε τυχαία. Δάκρυα θ’ ανέβουνε στα μάτια μου. Μαζί μ’ εσένα είπα αντίο σ’ ένα κομμάτι της ζωής μου. Σ’ ένα κομμάτι της καρδιάς μου. Άραγε θα με θυμάσαι κι εσύ πού & πού; Τι θα θυμάσαι από μένα; Θα σου λείπω άραγε;
Θα τρέξω και θα σ’ αγκαλιάσω με τη δίψα του οδοιπόρου που βρήκε επιτέλους πηγή. Θ’ αναπνεύσω ξανά το άρωμά σου που μου ‘δινε ζωή & έδενε το στομάχι μου κόμπο. Θ’ αγκαλιάσω το σώμα που τόσο πόθησα κάποτε. Θα νομίσω ότι γύρισα το χρόνο πίσω.
Και μετά θα έρθει ο γκρεμός. Δε θα ‘μαστε πια ίδιοι. Ο απαίσιος χρόνος θα ‘χει μουδιάσει & ξεθωριάσει τα πάντα. Δε θα νιώσω την ίδια χαρά. Δε θα ξεχάσω μ’ ένα σου βλέμμα τον πόνο του αποχωρισμού. Θα σε χαιρετήσω ξανά. Αυτή τη φορά για πάντα. Θα θάψω την εικόνα σου, τα φεγγοβόλα μάτια σου που θα ‘χουν πια χαθεί .
