ένας βράχος στο διάστημα

Ο Χάρης, όπως όλοι ξέρουμε, είναι ένας μικρός μετεωρίτης.

Σε κάποια φάση, γενέθλιά μου ήταν, είχε μαζευτεί κόσμος στον κήπο, κάναμε μπάρμπεκιου, πίναμε, τρώγαμε, λέγαμε αηδίες, κάποιος μου είχε φέρει ένα γιγαντιαίο κίτρινο μπαλόνι με το οποίο ασχολούνταν όλοι με τη σειρά σαν υπνωτισμένοι.

Το αδερφάκι μου λοιπόν είχε καλέσει στη μάζωξη δυο φίλους του από τη σχολή. Ένας εκ των οποίων ήταν ο μετεωρίτης. Έχω να φάω απίστευτο βρισίδι αν τον είχα ήδη γνωρίσει και δε το θυμάμαι, αλλά ειλικρινά πιστεύω ότι σ’ εκείνα τα γενέθλια γνωριστήκαμε.

Ένιγουέι, ο μετεωρίτης έκανε πλάκα με το αδέρφι μου και με όλους γενικώς παρά το γεγονός ότι τους περισσότερους τους έβλεπε για πρώτη φορά, έκανε τρύπες στον πάτο των πλαστικών ποτηριών, τα γέμιζε με ποτό και τα μοίραζε στον κόσμο, παίρνοντας τελευταία στιγμή το χέρι του από τον πάτο ώστε σε κάποια φάση είχαμε γίνει χάλια από ό,τι ποτό είχε πέσει πάνω μας.

Εκεί λοιπόν που είχαμε λιώσει στο γέλιο, σηκώνεται ο δικός σου, πάει στο αμάξι του, παίρνει ένα σακ-βουαγιάζ, πάει στο μπάνιο, βγαίνει μετά από ένα πεντάλεπτο με κοστουμιά ατσαλάκωτη στην τρίχα, μας χαιρετάει ευγενέστατα και φεύγει να πάει να βάλει μουσική σ’ ένα πάρτυ φάση.

Δε ξέρω τι ακριβώς θέλω να πω μ’ αυτό, αλλά αυτό είναι ο μετεωρίτης, κι αυτός είναι ο λόγος που αποφάσισα ότι τον λένε μετεωρίτη. Θα κάτσει μαζί μας, θα καλαμπουρίσουμε ξερωγώ, θα πιούμε τα ποτάκια μας, και κάποια στιγμή θα πει κάτι ή θα κάνει κάτι ουρανοκατέβατο. Θα γυρίσεις να τον κοιτάξεις σα να ‘ναι κανά περιορισμένης, αλλά δεν είναι. Είναι ένα άτομο που στροφάρει μόνιμα, είναι μόνιμα σε κίνηση, στην τσίτα, οι δημιουργικές του φλέβες τον τσιγκλάνε, πάλλονται με χίλια, βλέπεις από μακριά ότι μέσα στο κεφάλι του γίνεται χαμός. Είναι με το ένα πόδι ανάμεσά μας και με το άλλο στο διάστημα. Προσγειωμένος και αιθεροβάμων ταυτόχρονα.

Ο μετεωρίτης είναι μουσικός, πράγμα που φαντάζομαι θα μαντέψει κανείς αμέσως, δε χρειάζεται να ‘σαι κανάς υπερεγκέφαλος για να το πάρεις γραμμή. Είναι άτομο ανήσυχο, προβληματισμένο, δε δέχεται ποτέ τίποτα αμάσητο, μερικές φορές στριφογυρίζει μες το κουβάρι του και μπλέκει περισσότερο με πράγματα ασήμαντα ή και σημαντικά. Δεν είναι αυτό το θέμα όμως. Το θέμα, και ο λόγος για τον οποίο αγαπάω αυτό το παιδί τόσο πολύ, είναι ότι ό,τι σκατά και να του συμβαίνουν, όποιο και να ‘ναι το πρόβλημά του, θα διοχετεύσει όλη αυτή την ενέργεια στη μουσική του. Θα πάρει δηλαδή κάτι αίσχος, θα το αγαπήσει, θα το φροντίσει, δε θα το διώξει, δε θα το αρνηθεί όπως κάνουν τόσοι από μας, και θα το μεταμορφώσει σε κάτι όμορφο. Βαρύ ίσως κάποιες φορές, πονεμένο, αλλά όμορφο. Χωρίς φανφάρες, χωρίς φτήνιες, χωρίς εξευτελισμό.

Μακάρι το διάστημά σου να σου φέρει ό,τι ποθείς. Κι όποιες και να ‘ναι οι επιλογές σου, εγώ θα ‘μαι από δίπλα. Ακόμα κι αν συγκρουστείς με άστρο.