Σήμερα βαριέμαι ανελέητα. Στα εισερχόμενά μου επικρατεί αισχρός συνωστισμός. Οι πληρωμές ξεκουράζονται χαλαρά πάνω στο γραφείο μου – δε τις έχω αγγίξει. Ο φάκελος με τη δουλειά που πρέπει να ελέγξω και να παραδώσω στοιχειώνει το desktop μου εδώ και μέρες. Η Helena Bonham-Carter ως Queen of hearts στο καινούριο Alice’s Adventures in Wonderland με κοιτάει βλοσυρά και surround (και από τις 2 οθόνες μου δηλαδή). Προφανώς όλοι εδώ μέσα θεωρούν ότι είναι εξαιρετικά τρομακτική και είναι πολύ παράξενο που την έχω wallpaper. Αδαείς. Η τύπισσα είναι ένας από τους πιο γαμάτους χαρακτήρες στην ιστορία της βιβλιογραφίας. Ναι, ναι, μετά την Marquise de Merteuil, φυσικά.
Σε κάθε περίπτωση, έρχεται μια στιγμή που απλώς αποφασίζεις ότι δε θα κάνεις τίποτα παραγωγικό για το υπόλοιπο της ημέρας.
Έτσι κι εγώ αποφάσισα να μην κάνω τίποτα σήμερα. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι θα πνιγώ στη δουλειά αύριο. Αλλά αυτό ας μη το σκεφτούμε σήμερα. Σήμερα, που έχει 8 βαθμούς και ήλιο. Πράγμα που είναι σχετικά εξαιρετικό, αν σκεφτείς ότι την τελευταία βδομάδα κολλητάρι μου ήταν η τεράστια μπλε 789780623 τετραγωνικά (πώς λέμε τετραγωνικά για κάτι που είναι κυκλικό;) ομπρέλα μου.
Έχουμε τρεις καινούριους στο γραφείο. Οι δύο από τους τρεις καινούριους προσπαθούν να με ψήσουν να μετακομίσουμε σ’ ένα διαμέρισμα και οι τρεις μαζί. Αλλά εγώ βασικά περνάω περίοδο καραμπινάτου μισανθρωπισμού. Γυρνάω σπίτι και παίζω με τις γάτες και μαγειρεύω μανιωδώς με τις ώρες και διαβάζω και χαζεύω στο νετ και ανταλάσσω συγκεκριμένες κουβέντες με τη σπιτονοικοκυρά μου, η οποία έχει πάρει πρέφα ότι μπορεί κάποια στιγμή να σαλτάρω και να δέσω στην καμινάδα εκατό χιλιάδες μπαλόνια όπως ο παππούλης στο Up και να την κάνω, και με αφήνει στην ησυχία μου. Αλλά αυτοί οι δύο μιλάνε και μοιράζονται πράγματα και κάνουν πράγματα μαζί και είναι συμπαθέστατοι και χαμογελαστοί και αναπνέουν και με εκνευρίζουν σφόδρα. Προς το παρόν τους dodgάρω. Επειδή όμως ενδέχεται να ξυπνήσω αύριο το πρωί και να τους λατρέψω και να μετακομίσουμε όλοι μαζί ευτυχισμένη οικογένεια και να τους μαγειρεύω λαχανοντολμάδες, βρίσκομαι γενικώς σε σύγχυση.
Τα πρωινά πάω με τα πόδια στη δουλειά και περνάω την πεζογέφυρα πάνω από τον αυτοκινητόδρομο. Είναι φοβερό να περνάνε σφαίρα τα αυτοκίνητα προς αμφότερες τις κατευθύνσεις κι εσύ να είσαι από πάνω. Απλώς λέω.
Το σαββατοκύριακο είχα πάει Λονδίνο στον Ανδρέα. Όπως συνήθως. Το Λονδίνο το αγαπώ, όπως ενδεχομένως έχω ήδη πει. Το αγαπώ πρώτον γιατί είναι ένα φοβερό patchwork από ανθρώπους και μέρη και γενικώς έχει μια εκπληκτική ανομοιογένεια με την πολύ καλή έννοια, την οποία δεν έχω βρει σε καμμία άλλη πόλη. Κυκλοφορούν φρικιά και μεταλλάδες με μοϊκάνες και γιάπηδες και χίπηδες και οικολόγοι πράσινοι και νεράιδες και μελλοντικές νύφες με λαγουδένια αυτιά και τουρίστες και ξέκωλα και γκέι και παππούδες και πιτσιρικαρία και ασιάτες και όλοι γενικώς. Επίσης έχει φούξια λιμουζίνες και μαύρες λιμουζίνες με φλόγες στο καπώ.
Επιπλέον το αγαπώ γιατί μπορείς να βρεις ο,τι σου κατέβει στο κεφάλι οποιαδήποτε ώρα σου έρθει. Και έχει και διώροφα λεωφορεία. Πραγματικά. Εννοώ, τα βλέπεις στις ταινίες και στις καρτ-ποστάλ, αλλά δεν πιστεύεις ότι υπάρχουν στην πραγματικότητα. Εγώ δηλαδή. Δεν πίστευα ότι υπάρχουν στην πραγματικότητα. Επιπροσθέτως, το Λονδίνο έχει το Camden, που είναι από τις πιο γαμάτες γειτονιές του κόσμου και τα Ben’s Cookies στο Covent Garden, που απλώς θες να κάνεις παιδιά με όποιον τελοσπάντων τα φτιάχνει.
Αλλά το πιο εξαιρετικό πράγμα στο Λονδίνο είναι οι κλειδαριές. Κάθε είδους. Στις κανονικές πόρτες και στις μπαλκονόπορτες, στα παράθυρα, στους φεγγίτες, στις τουαλέτες των μαγαζιών. Είναι όλες διαφορετικές και, εκτός του ότι μπορεί να χρειαστείς πολλή ώρα μέχρι να βρεις το κόλπο, είναι εκπληκτικό το ότι κάποιος κάποτε έκατσε και σκέφτηκε και αποφάσισε ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να κλειδώσει κανείς μια πόρτα. Και αυτός ο κάποιος δεν ήταν ένας. Ήταν πολλοί. Γιατί, όπως είπα, όλες οι κλειδαριές είναι διαφορετικές. Μια ζωή εκνευρίζομαι με τις κλειδαριές, όπως και με όλα τα πράγματα που είναι φασιστικά φτιαγμένα για δεξιόχειρες – ψαλίδια, κουμπιά, φερμουάρ, ποντίκια υπολογιστών, λεβιέδες ταχυτήτων, σιδερώστρες – αλλά στο Λονδίνο είναι ξεκαρδιστικό. Πρέπει να βρούμε κάποιον να γράψει βιβλίο γι’ αυτό.
