Οι σκέψεις μου είναι πάλι ένα κουβάρι & εγώ πάλι προσπαθώ να τις βάλω σε τάξη. Αρχίζω & σκέφτομαι τελικά πως μάταια σχεδιάζω τη ζωή μου, αφού, μέχρι τώρα τουλάχιστον, είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο ότι τα πράγματα δεν έρχονται ποτέ όπως τα θέλω. Δεν ξέρω τελικά αν η δική μου προσπάθεια είναι λάθος ή αν είναι ήδη καθορισμένα όλα & όσο & να σκοτωθώ εγώ δεν πρόκειται ν’ αλλάξει τίποτα. Δε μ’ αρέσει αυτό το τελευταίο και βάζω τα δυνατά μου ώστε ν’ αποδειχτεί λάθος. Γιατί δε φαντάζομαι μεγαλύτερη δυστυχία απ’ την ψυχρή συνειδητοποίηση ότι όλα σ’ αυτή τη ζωή είναι προκαθορισμένα. Αν είναι έτσι, τότε εμείς τι διάολο κάνουμε εδώ; Τι ψάχνουμε να βρούμε;
Ανοησίες σκέφτομαι. Απλά έχω λίγο πανικοβληθεί γιατί ποτέ δε χρειάστηκα να κάνω τόσο μακροπρόθεσμα σχέδια. Τώρα που θα φύγω όμως αναγκάζομαι. Είναι φοβερό πώς οι περιστάσεις σε αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη.
Εντάξει. Αντικειμενικά τώρα. Δε νομίζω ότι κάνω εγώ για τέτοια πράγματα. Δε μπορώ όμως και να μη το κάνω. Τι μ’ έχει πιάσει; Όλοι οι άλλοι κοπροσκυλιάζουν απ’ το πρωί ως το βράδυ. Ζήλεψα λίγο. Όταν το έκανα όμως, τότε δε μ’ άρεσε. Τι μου συμβαίνει γιατρέ; Έχω αρχίσει να τα χάνω μάλλον. Μα είμαι τόσο νέα!
