Lonely Carribean blues

Σε άλλους αρέσει όταν ο άλλος τους καταλαβαίνει μ’ ένα νεύμα. Μ’ ένα ύφος. Χωρίς να μιλήσουν. Πριν καν μιλήσουν. Μου το λένε μ’ ενθουσιασμό και νιώθουν τυχεροί που τους έτυχε κάτι τέτοιο. Εγώ και μόνο στη σκέψη ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο φρικάρω. Πνίγομαι. Εγώ θα ένιωθα παραβιασμένη αν εισέβαλλε κάποιος στο κεφάλι μου κατά βούληση. Οι άλλοι γιατί το κυνηγάνε; Και, αν μου συμβεί κάποτε κι εμένα, τι θα γίνει; Θα γαντζωθώ πάνω του και θα γίνω αυτό που μια ζωή κοροϊδεύω ή θα φύγω τρέχοντας;

Γενικά, μπορείς να γίνεις ευτυχισμένος αφήνοντας τη ζωή σου στα χέρια ενός άλλου ανθρώπου;

Το χαρτί βέβαια δεν πρόκειται να μου απαντήσει ποτέ τίποτα. Μήπως να πάω να τα πω σε κάναν άνθρωπο;

Επίσης. Ο μπάρμαν έχει τέλεια μάτια. Caribbean Blue.

Rolling stone

Όταν ξεκινήσει η κατρακύλα, πού μπορεί να φτάσει; Μπορείς να τη σταματήσεις από μόνος σου ή χρειάζεσαι ένα γερό εξωτερικό ταρακούνημα; Και στην τελική, ποιος ορίζει τι είναι κατρακύλα; Μήπως μέσα απ’ αυτήν μπορείς να πάρεις ένα πολύτιμο μάθημα; Γιατί γενικώς την υποτιμούν;

Από πού ξεκινάει η τάση απομόνωσης; Από την απογοήτευσή μας για τους άλλους ή από την απογοήτευση για μας τους ίδιους; Αν είναι το πρώτο, αρκεί να γνωρίσεις κάποιους ‘άλλους’ για να την ξεπεράσεις; Αν είναι το δεύτερο;

Λείπεις. Από μένα, από ‘δω, γενικώς.
Ναι. Αναγνωρίζω την παράνοια της κατάστασης. Μου λείπεις, παρ’ όλο που δεν έχεις μορφή, δεν έχεις μυρωδιά, δεν είσαι παρά μια σκιά. Αλλά δε μπορεί. Αφού νιώθω την απουσία σου, δε μπορεί παρά να υπάρχεις.

Τι μου φταίει; Ξέρω; Ή απλώς αρέσκομαι ν’ αποκοιμίζω τον εαυτό μου μ’ απατηλές διαβεβαιώσεις;

Ήταν ένα μικρό καράβι...μετά;

Τι περίεργο! Πριν πιάσω το μολύβι να γράψω, υπάρχουν δεκάδες πράγματα στο κεφάλι μου που θέλω να βγάλω στο χαρτί. Όταν όμως ξεκινάω να γράψω εξαφανίζονται, σαν το παιδί που ξέρει το ποίημά του τέλεια & το ξεχνάει ξαφνικά όταν εμφανίζεται να το πει στο κοινό.

Μόνο που εγώ δε φοράω πια σοσόνια.

Είναι μέρες τώρα που δε μπαίνω στο μετρό. Η σκέψη και μόνο με πνίγει, κι έτσι παίρνω το λεωφορείο. Η ασχήμια όμως αυτής της πόλης με πλακώνει. Η αταξία, η παντελής έλλειψη αισθητικής, η μυρωδιά της, μου φέρνει αναγούλα. Απ’ την άλλη, όλες οι μεγαλουπόλεις είναι άσχημες. Γιατί; Αφού όλοι συγκεντρώνονται σ’ αυτές, γιατί είναι άσχημες;

Βλακείες σκέφτομαι. Αλλά ότι η έλλειψη αισθητικής δε μας ενοχλεί & το ότι ασχολούμαστε με άλλα ‘ουσιώδη’ πράγματα, νομίζω ότι λέει πολλά για το τι είδους άνθρωποι είμαστε.

Κάνει ζέστη. Συνέχεια. Εδώ και μήνες. Η φετινή χρονιά αποτελεί πλήρη αντιλογία σ’ όσους διατείνονται ότι θα ‘θελαν να ‘ναι άνοιξη συνέχεια. Αυτό το φετινό, εκτός από αρρωστημένο, είναι και εξαιρετικά βαρετό.

Αυτό τον καιρό δεν έχω όρεξη για τίποτα, είμαι σε συνεχή καταστολή.