Ατάκες γραφείου

Η δασκάλα μου των γαλλικών λέει ότι τη φρίκη δεν την τρως στα 30, στα 40, στα 50, αλλά στα 35, 45, 55. Δεν καταλάβαινα τι εννοεί, μέχρι που έφαγα τη φρίκη των 25. Μάλλον τα πράγματα ήταν πολύ ρευστά ή ήμουν πολύ απασχολημένη για να ασχοληθώ με τα εικοστά μου γενέθλια. Στα 25 όμως υπήρξε μία καμπή, μία καμπή λέγω, διότι συνειδητοποίησα ότι τελείωσα τις σπουδές, και τώρα τι κάνουμε; Δουλεύουμε; Κραιπαλιάζουμε; Παντρευόμαστε; Παραιτούμαστε από τη ζωή και τα πάντα γενικά;

Θέλησα ρε παιδί μου να κάνω έναν απολογισμό, πώς το λένε; Στα 20 τι απολογισμό να κάνεις; Αχ, τι καλά, δεν έχω πια ακμή αλλά έχω δίπλωμα, πάμε κέφι;

Τέλος πάντων, δε ξέρω τι σχέση έχει όλο αυτό με οτιδήποτε, και, απ’ όσο ξέρω, δεν βρίσκεσαι στην καμπή ούτε των 35, ούτε των 45.

Γι’ αυτό πρέπει να περνάμε τα γενέθλιά μας με κόσμο. Γιατί αλλιώς κάθεσαι και σκέφτεσαι όλες αυτές τις πίπες και χαλιέσαι. Πέρασε άλλος ένας χρόνος. Μάλιστα. Τι έκανα αυτούς τους 12 μήνες; Και είμαι ευχαριστημένη με ότι έκανα; Πλήγωσα κάποιον; Θύμωσα; Φώναξα; Έγινα κατίνα; Έκανα αισχρές κολάσιμες απρεπείς αχαλίνωτες ιδρωμένες σκέψεις για ακατάλληλους ανθρώπους; Ε; Και αν ναι, γιατί; Αν πάλι όχι, είμαι και γαμώ τα άτομα, πω ρε φίλε, πολύ με γουστάρω.
Βέβαια, το ‘αν πάλι όχι’ δε συμβαίνει και πολύ συχνά. Αλλά τι να κάνω; Έχω πολλά πάθη που λέει κι ο Κωνσταντίνος.

(να σημειώσω ότι αυτή η παρένθεση ξεκίνησε με τις ισχνές προοπτικές μιας συνηθισμένης παρένθεσης και κατέληξε μυθιστόρημα. Τι να κάνουμε κυρίες και κύριοι, αυτά συμβαίνουν στα ζωντανά προγράμματα)
Η B, που κάθεται στο γραφείο ακριβώς πίσω μου, παλεύει εδώ και μέρες μ’ ένα καινούριο λογισμικό. Συνήθως η B νικάει γιατί είναι μέγας μάγιστρος, αλλά πού και πού νικάει το λογισμικό. Σε αυτή την περίπτωση – όπως τώρα δηλαδή – τα παίρνει και αρχίζει να μιλάει στον εαυτό της “Shit! No! Undo! Undo!”
Επίσης κάποια στιγμή πρέπει να το ανοίξω το ρημάδι το στόμα μου και να μοιραστώ με κάποιον τις αμφιβολίες μου γι’ αυτό το άτομο. Η κοπελιά λοιπόν είναι η senior project manager. Και.
1. Μιλάει στον εαυτό της όταν εκνευρίζεται με κάτι, πράγμα που συμβαίνει σχετικά συχνά.
2. Έχει δημιουργήσει την παρακάτω στιχομυθία:
B: I am struggling!
Katherine: Is there something I can help you with?
B: No, I just want people to feel sorry for me!
3. Έχει δυσανεξία στο σιτάρι και στο άμυλο (ή αυτά τα δύο συγγενεύουν κατά κάποιο τρόπο, τέλος πάντων δεν έχω καταλάβει) Τώρα πού ακριβώς χρησιμοποιείται σιτάρι ή άμυλο στη σοκολάτα δε ξέρω. Πάντως κάθε φορά που παθαίνουμε λιγούρα για cadbury’s giant chocolate buttons πάω σουπερμάρκετ (ενώ άμα ήμασταν στην Αθήνα θα πήγαινα στο ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ) και αγοράζω τέσσερα σακουλάκια buttons (για τη Sarah, την Katherine, για μένα και για τον Αντ1) και δύο μπανάνες για τη Bethan.
4. Όταν θέλησε να ξεφορτωθεί τα μπαχαρικά από τα ράφια της και τη Nutella από το ψυγείο γιατί πιάνανε λέει χώρο και την εκνευρίζανε, άδειασε το περιεχόμενο των βαζακίων στη λεκάνη της τουαλέτας. Φυσικά, η Nutella σκάλωσε και δεν έφευγε και φυσικά σήμερα, τρεις βδομάδες μετά, η τουαλέτα μυρίζει ακόμα κάρυ ανακατεμένο με κανέλλα και-δε-ξέ-ρω-και-γω-τι άλλο αποφάσισε να στείλει πακέτο στον Ατλαντικό.

Πού είναι όμως το catch: το άτομο αυτό είναι μακράν η καλύτερη project manager του γραφείου, για να μη πω όλων των εποχών. Άμα η B μανατζάριζε τη Leehman Brothers, δε θα είχε γίνει η σφαγή του Δράμαλη. Αποκλείεται.


Γι’ αυτό όταν βλέπω κάτι τέτοια παθαίνω υδροστατική εμπλοκή και δε ξέρω τι να κάνω. Ο Αντ1 γελάει και μου λεει ότι ‘Η B έχει σφεντόνα ρε παιδί μου, μη το ψάχνεις’ – άλλος από ‘κει.

Προς το παρόν θυμήθηκα κι άλλες επικές ατάκες γραφείου.
Katherine: My brain has deserted me!
(Η Katherine μία μέρα πριν το deadline του περιοδικού.)

Katherine: I can’t think! I can’t even talk about not being able to think!
(Η Katherine ανήμερα του deadline.)

Αντ1: I’m wasting ink on the computer, and for what?
(Αντ1 προσπαθεί πείσει ότι δε χρειάζεται καινούρια σύνδεση, του αρέσει η ήδη υπάρχουσα.)

Εγώ: I’m sure yours are adorable!
(Εγώ μόλις έχω ξεφουρνίσει ότι αντιπαθώ τα παιδάκια στον Αντ1 που έχει δίδυμα 20 μηνών και στη Sarah που είναι έγκυος και προσπαθώ να μαζέψω τα ασυμμάζευτα.)

Αντ1: Panda, are you busy?
Εγώ: Yes…
Αντ1: You’re busy doing what?
Εγώ: Stripping for Sarah.
Αντ1: … At least I hope she pays you well!
(Νννννναι. Stripping είναι η διαδικασία που κάνουμε όταν ‘γδύνουμε’ τα PDF σε Word. Και κατά βάση αυτό που θα έπρεπε να είχα πει είναι ‘Stripping PDF documents’ ή οτιδήποτε τελοσπάντων.)

Αντ1: If I stop breathing in and breathing out, may I die?
(Αντ1 έχει βάλει σε αναμονή ηλίθια τύπισσα που δουλεύει σε τράπεζα και του κάνει βλακώδεις ερωτήσεις. Την έβαλε σε αναμονή, μας πέταξε την ατάκα, κλάσαμε στο γέλιο, την έβγαλε από την αναμονή και συνέχισε την κουβέντα σοβαρότατος διευθυντής.)

Katherine: Ant1, can I have your opinion for something please?
Αντ1: Will I get it back?
(Καλαμπουράκι να γίνεται.)

Αντ1: B, what happened with the B2C project?
B: Elizabeth is a boy!
Καλά, μιλάμε πέσαμε κάτω και κυλιόμασταν. Η Elizabeth είναι το ένα από τα δύο κουνέλια της αδελφής της B και φυσικά δεν έχει καμμιά δουλειά στο B2C project, που έχει να κάνει με τον ετήσιο απολογισμό.
Δε ξέρω αν με καταλαβαίνεις. Ετήσιος απολογισμός και κουνέλια. Καμμία επαφή.

ΜΟΥ ΤΗ ΣΠΑΝΕ ΤΑ ΠΡΑΣΙΝΑ ΣΤΥΛΟ!
ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΠΡΑΣΙΝΑ ΣΤΥΛΟ!
Δηλαδή έλεος! Δε μπορώ να σου πω τώρα για τα πράσινα στυλό γιατί θα τσαντιστώ πάλι. Απλά δέξου το παράπονό μου ρε παιδί μου!