Banana splash

Το Σάββατο είχαμε πάει να βάψουμε το διάδρομο στο σπίτι του Αντ1. Ακούγεται σαν καταναγκαστική εργασία έτσι όπως το λέω, αλλά πραγματικά δεν είναι. Πριν μερικές βδομάδες ξαπόστειλε όλη την οικογένεια στα πεθερικά στη Γαλλία για να κάνει μερεμέτια στο σπίτι με την ησυχία του. Ένα από τα μερεμέτια αυτά συνίστατο στο να βάψει το διάδρομο του κάτω πατώματος που (συμπτωματικά, όχι επίτηδες) συνεχίζεται και στο πάνω πάτωμα. Όταν το ανέφερε λοιπόν κάποια στιγμή στο γραφείο (ότι σκοπεύει να τον βάψει) πάθαμε μια άνευ προηγουμένου κρίση ενθουσιασμού και προσφερθήκαμε και οι τέσσερις μαζί (δεν είχαν σκάσει οι καινούριοι ακόμα) να βοηθήσουμε. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν ξέρω ποιες ανεκδιήγητες χημικές ενώσεις είπαν στον εγκέφαλό μου ότι είναι καταπληκτική ιδέα να περάσω το Σάββατό μου βάφοντας το διάδρομο του διευθυντή. Αλλά δεν πρόλαβα εκείνη τη στιγμή να σκεφτώ τίποτα τέτοιο, καθώς αρχίσαμε σαν τρελλές να ψάχνουμε το καταλληλότερο χρώμα για το διάδρομο (στις αποχρώσεις του κίτρινου, φυσικά, όπως είχε υποδείξει η σύζυγος). Καταλήξαμε ότι λατρεύουμε το χρωματάκι ονόματι banana splash και αρχίσαμε να ανησυχούμε για το υλικό από το οποίο θα είναι κατασκευασμένα τα πινέλα και τα ρολλά που θα χρησιμοποιήσουμε, τι ταινία να πάρουμε για να καλύψουμε τα σοβατεπί (τα σοβατεπιά, ίσως; τι σκατά ρίζα έχει αυτή η λέξη;) και τους διακόπτες ώστε να μη φύγει και το χρώμα μαζί όταν την ξεκολλήσουμε, αν είναι καλύτερα τα πλαστικά ή τα υφασμάτινα καλύμματα για το πάτωμα και τις σκάλες, και άλλα τέτοια παρανοϊκά. Μετά από 45 λεπτά σύσκεψης παραδώσαμε στον Αντ1 τη λίστα με τα χρειαζούμενα. Είμαι σίγουρη ότι το είχε ήδη μετανιώσει και θα προτιμούσε ίσως να φέρει κανονικό συνεργείο ή ακόμα και να κατεδαφίσει το διάδρομο προκειμένου να μη χρειαστεί να τον βάψουμε εμείς.

Σε κάθε περίπτωση σκάσαμε χαρωπό παρεάκι με φόρμες εργασίας Σάββατο πρωί πρωί (10 η ώρα – δηλαδή εξωφρενικά πρωί). Καλύψαμε περίπου 47000 τετραγωνικά με χαρτοταινία για να μη πέσει μπογιά και 50000 τετραγωνικά με καραβόπανο για να μη πέσει μπογιά στη μοκέτα. Κάποια στιγμή πρέπει οπωσδήποτε να πω δυο λόγια για τη συνήθεια των Άγγλων να καλύπτουν κάθε εκατοστό των κατοικιών τους με μοκέτα. Όχι. Όχι να καλύπτουν. Τη μανία τους τελοσπάντων να κολλάνε μοκέτα σε κάθε νανόμετρο πατώματος με τόσο ισχυρή κόλλα που, άμα την βάζανε στο ταβάνι, θα μπορούσε κανείς να έχει 48 αφρικανικούς ελέφαντες και 32 αρκούδια Πάντα να κρέμονται ανάποδα από το ταβάνι του σπιτιού του. Ή και διαστημόπλοια ακόμα. Τέλοσπαντων.

Όσο λοιπόν εμείς κάναμε το σπίτι μούμια, ανοίγαμε εν μέσω χειροκροτημάτων ( for fuck’s sake) τον κουβά με τη μπογιά και παρακολουθούσα(με) την Katherine να ενθουσιάζεται με την επικείμενη δουλειά με γεωμετρική πρόοδο, ο Αντ1 ήταν στον κήπο και έστρωνε χώμα με σκοπό να στρώσει carpet loan πάνω από το χώμα. Και ναι το ξέρω. Το ξέρω ότι η λέξη δεν είναι carpet loan, είναι turf. Το ξέρω. Το έχουμε πει 100 φορές. Αλλά έχω αποφασίσει να το αγνοήσω κι όσο γρηγορότερα το πάρετε απόφαση τόσο το καλύτερο. Ε, και μετά βάψαμε το διάδρομο μπανανί. Και μετά έγινα σα σίγμα τελικό προκειμένου να χωθώ πίσω και κάτω από την εσωτερική σκάλα και να κάνω τις λεπτομέρειες. Κι εκεί που ήμουνα σίγμα τελικό και κοροϊδεύαμε ασύστολα τη Bethan που αποφάσισε να αγοράσει κουνέλια για κατοικίδια κι έχουμε λιώσει στο γέλιο, ήρθε ο Αντ1 να δει τι κάνουμε. Και είδε τα εξής: μία οκλαδόν στο πάτωμα να βάφει τα πορτάκια του ξύλινου ντουλαπακίου της εισόδου (αφού το ξεβίδωσε από τον τοίχο), μία με το ένα πόδι στη σκάλα την κανονική και το άλλο στη σκάλα τη μεταλλική να προσπαθεί να φτάσει τις ψηλές γωνίες, ένα σίγμα τελικό και άλλη μία οκλαδόν στο πάτωμα λόγω μεσημεριανής ναυτίας (και μετά σου λέει κάντε παιδιά – αμέ πώς!). Οπότε πατάει ένα pause, μας κοιτάει, κοιτάει και το διάδρομο που τον ξεπετάξαμε πρώτο χέρι σε μία ώρα και είκοσι λεπτά, λέει “You guys, it’s yellow!” (γιατί, είπαμε ποτέ εμείς ότι θα τον βάψουμε τυρκουάζ; Επίσης μάλλον θα έπρεπε να είχα πει εδώ και ώρα ότι πριν αριβάρουμε εμείς, ο διάδρομος είχε το ροζ του πεθαμένου – από καιρό – σολομού) και μετά γυρίζει σε μένα, με κοιτάει που έχω γίνει σαν ελατήριο και μου λέει στα ελληνικά – για πρώτη φορά στα χρονικά, όταν είναι μπροστά άλλοι δε μιλάμε ποτέ ελληνικά – καλά ρε, τι κάνεις εκεί κάτω; και του λέω καλά, εσείς; και κάνει μεταβολή και φεύγει γελώντας μόνος του. Μετά κάναμε διάλειμμα για φαΐ και μετά για καφέ και μετά ξεκινήσαμε να περάσουμε το δεύτερο χέρι και μετά τελείωσε η μπογιά και πήγε η Katherine να φέρει και έκανε 100 ώρες να γυρίσει και βαρέθηκα σε τέτοιο βαθμό που πήγα στον κήπο να ρωτήσω τον Αντ1 άμα θέλει βοήθεια με το carpet loan. Το θέαμα ήτο το εξής: τα κίτρινα μποτάκια του πυροσβέστη – κλασσικά – το T-shirt μου με το κογιότ να πέφτει από το γκρεμό κρατώντας το ταμπελάκι που γράφει “HELP!”, φόρμα και μαλλί πιασμένο αλογοουρά με ωραιότατες banana splash ανταύγειες. Δεν υπήρχε περίπτωση να μου εμπιστευτεί ούτε καρφίτσα – πόσο μάλλον το carpet loan. Και λόγω της περιβολής μου, αλλά κυρίως λόγω του ότι δεν έχει αποφασίσει ακόμα αν μπορεί να με εμπιστεύεται. Το βλέπω στο ύφος του όταν μου μιλάει, προσπαθεί να με ζυγίσει. Άμα μπορούσε να ανοίξει το κεφάλι μου να δει τι σκέφτομαι, θα το είχε κάνει αδιαμφισβήτητα. Ανησυχεί ότι κάποια στιγμή θα εξαφανιστώ δια παντός, ή θα κάνω καμμιά τρελλή πατάτα με κανένα πελάτη ή θα στείλω καμμιά άκυρη πληρωμή. Είναι το βυσσινομαυρομόβ μαλλί μάλλον. Και τα κίτρινα Dr Martins’ που λέγαμε. Σε κάθε περίπτωση, δεν έχει αποφασίσει αν μπορεί να με εμπιστεύεται. Παρ’ όλ’ αυτά με άφησε να τον βοηθήσω και σε δύο ώρες είχαμε γρασίδι σε όλο τον κήπο. Επίσης είχαμε γρασίδι στα χέρια, τις μύτες, τα παπούτσια, τα μαλλιά και τα ρούχα μας. Το βασικό είναι ότι είχε και ο κήπος. Επίσης εκτός από απατεώνα τώρα με αποκαλεί και Μαζεστίξ. Φοβάμαι λέει ότι θα μου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Φοβάμαι εγώ ότι θα μου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι; Ρωτάω. Όχι τον Αντ1, γενικώς. Οι Έλληνες του εξωτερικού έχουν προβλήματα. Οπωσδήποτε.

Και μετά κατασκηνώσαμε στους καναπέδες του σαλονιού να δούμε x-factor.
Και μετά πήγα σπίτι και ξεράθηκα στον ύπνο.
Και 10 η ώρα το πρωί της Κυριακής με παίρνει τηλέφωνο.
Και λέω ωχ αμάν κάναμε μαλακία διαγαλαξιακή, αρχίσανε να πέφτουνε οι τοίχοι.
Και μου λέει καλημέρα.
Και του λέω καλημέρα κι εγώ χεσμένη.
Και μου λέει ξύπνησες;
Και λέω ακόμα το παλεύω.
Και μου λέει καλά, να σου πω, δεν έρχεστε για μεσημεριανό;
Και λέω ε;
Και μου λέει μεσημεριανό ρε απατεώνα.
Και λέω αλήθεια;
Και μου λέει ναι, πάρε την Katherine και τη Bethan κι ελάτε.
Και λέω …
Και μου λέει κοιμάσαι ρε;
Και λέω όχι κύριε.
Και λέει χαχαχα καλά, έχω βάλει το kettle να βράζει και σας περιμένω.
Και πήγαμε.
Και είχε φτιάξει αρνάκι στο φούρνο το άτομο.
Και σπανακόπιτα.
Και μπακλαβά.
Κόλαση έγινε.