Όταν το μπαμπού συναντά το management

Βρέχει. Έχω ένα σωρό δουλειές. Και τα δύο αφεντικά λείπουν στην Ελβετία, οπότε έχω λίγο περισσότερη δουλειά απ’ ότι συνήθως.
Θα έπρεπε να χαίρομαι. (και τώρα που το διαβάζω και το ξανασκέφτομαι: γιατί θα έπρεπε να χαίρομαι; Γιατί να μην έπρεπε να χαλιέμαι, ας πούμε;)

Κατά ένα μεγάλο μέρος, η δουλειά μου είναι να μιλάω όλη μέρα στο τηλέφωνο ή με mail με διάφορους απίστευτους τύπους που πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν τη δουλειά μου καλύτερα από μένα.

Όλο αυτό το θέμα με το μάνατζμεντ (το Word δεν υπογραμμίζει το «μάνατζμεντ». Υπογραμμίζει το καμμία και το τρελλός, αλλά όχι το μάνατζμεντ) έχει αρχίσει να εμποτίζει την όλη μου ύπαρξη, διότι βιώνω συμπτώματα του στυλ: εκεί που έχω ξυπνήσει, ψιλοπιεί καφέ, ψιλοντυθεί, ψιλοετοιμαστεί και πιάνω στα χέρια μου το eyeliner, ας πούμε, αρχίζει και εμφανίζεται σιγά σιγά στο κεφάλι μου μια λίστα με ό,τι έχω να κάνω σήμερα. Μέχρι να ξεμπερδέψω και με τα δύο μάτια η λίστα περιλαμβάνει ονόματα, αρίθμηση και ώρα (τοπική και προορισμού) αναφορικά με το κάθε task. Ανησυχώ γιατρέ μου. Πού και πού κάνω και αηδίες του στυλ στέλνω κατεπείγον mail με διορθώσεις στο γραφείο στο Πεκίνο, όπου φυσικά είναι μαύρα μεσάνυχτα. Δε με έχουν βρίσει ακόμα. Ευτυχώς.

Τώρα έχει ήλιο. Αλλά είμαι πλέον παλαίουρας και δε μασάω, ξέρω ότι σε κανά πεντάλεπτο θα ρίξει πάλι κατακλυσμό.

Πρέπει να πω ότι με όλο το θέμα με το σπίτι έχω εκτροχιαστεί και πρέπει κάποιος να με ανακαλέσει στην τάξη.

Έχω ένα κατάλογο με περίπου ένα απειρικομμύριο σελίδες – σαν ΙΚΕΑ, αλλά όχι ΙΚΕΑ.
Κάθε βράδυ τον ανοίγω, τον ξεφυλλίζω, σημειώνω τι θέλω να αγοράσω και μετά τα σβήνω και γράφω τι μπορώ να αγοράσω, κάνω τη σούμα και με πιάνει ίλιγγος. Μάλλον θα πρέπει να τη βγάλω με στρώμα αέρα και noodles in a bowl για τον επόμενο μήνα. Αλλά το πλεκτό παραβάν με τα ανάγλυφα αστέρια θα το πάρω ο κόσμος να χαλάσει (το τι θα το κάνω και το εάν πραγματικά το χρειάζομαι είναι άλλη υπόθεση).

Λοιπόν ε.
Τα έχω πάρει.
Ξεκινάω να γράφω ένα γαμωκείμενο.
Το αφήνω φυσικά στη μέση είτε γιατί στερεύω είτε γιατί πρέπει να ασχοληθώ με κάτι επείγον – και συνήθως όλα είναι επείγοντα.
Και μετά που θέλω να συνεχίσω, δε μπορώ, διότι έχει μεσολαβήσει κάποιο ελεεινό γεγονός το οποίο εκ των πραγμάτων με εμποδίζει.

Επί του παρόντος, ας πούμε, από χτες μέχρι σήμερα έμαθα ότι τελικά δεν πήραμε το σπίτι.
Και γιατί αγαπητοί τηλεθεατές δεν πήραμε το σπίτι;
Διότι η σπιτονοικοκυρά λέει δε θέλει sharers, θέλει ζευγάρι ή ένα άτομο μόνο του.
Δηλαδή σοβαρά μιλάμε; Δε θέλει παιδιά, δε θέλει ζώα, δε θέλει καπνιστές, δε θέλει sharers…τι σκατά θέλει;

Αλλά βέβαια, έπρεπε να το είχα καταλάβει για τι ψαροκασέλα μιλάμε όταν πήγαμε να δούμε το σπίτι. Δηλαδή τι είδους άτομο θα είχε για κεφαλάρι ένα τέτοιο τεράστιο ροκοκοανεγαννησιακομπαροκΛουιΣκατορζ πράμα από μπαμπού; Από μπαμπού for fuck’s sake! Να το βλέπεις δηλαδή όταν ξυπνάς και να ανοίγει η καρδιά σου ρε παιδί μου.

Κοπελιά. Να σου σπικάρω δύο φωνήεντα. Το μπαμπού απαντάται κατά κανόνα στην Ασία. Το ‘χουμε; Και χρησιμοποιείται σε σκαλωσιές και πατώματα ή και σχολεία στην Ινδονησία. Αλλά εσύ το θες ντε και καλά για διακόσμηση. Λοιπόν. Η διακοσμητική φιλοσοφία της Ασίας ουδεμία σχέση έχει με το γνωστό σε όλους μας ροκοκοανεγαννησιακομπαροκΛουιΣκατορζ στυλ, το οποίο είναι αμιγώς Ευρωπαϊκή επινόηση. Το ‘χουμε; Αν λοιπόν ντε και καλά θες να χρησιμοποιήσεις μπαμπού γιατί την έχεις δει πολύ ζεν ξαφνικά, το στυλ του θα είναι είτε μίνιμαλ αλά Ιαπωνία, είτε τσαντήρι-χριστουγεννιάτικο-δέντρο-τσίρκο-μπλιαχ αλά Κίνα, είτε θα μετακομίσεις στην Ταϋλάνδη και θα πάρεις ένα Πάντα να το ταΐζεις (όχι εμένα – ένα κανονικό Πάντα), είτε το πολύ-πολύ να το ακονίσεις για να το χώνεις κάτω από τα νύχια του κόσμου όπως κάνανε οι Βιετκόνγκ. Το ‘χουμε;

Και στην τελική μη το νοικιάζεις το γαμώσπιτο. Τον άξονα της γης μου μέσα.

Αλλά έτσι και την πιάσω στα χέρια μου τη μπρατσέρα θα γίνει ένα ωραιότατο δαμασκηνί. Και δεν είμαι και βίαιος άνθρωπος εγώ.

Για να σοβαρευτούμε σιγά σιγά.

Αι σιχτιρ πρωινιάτικα.