Turn my grief to grace, ψιθυρίζει στ’ αυτί μου. Μέσα στη θολούρα μου δε το σκέφτομαι, δε το επεξεργάζομαι. Τώρα πάλι το θυμήθηκα. Τόσο καιρό μετά αναδύεται στον ορίζοντα της σκέψης μου και μένω αδρανής. Και το σκέφτομαι.
Αυτό είναι; Βουλιάζεις τόσο πολύ στην απελπισία ώστε να μη θες να ξαναβγείς; Βολεύεσαι μέσα στην αρπάγη της και μένεις εκεί;
Και μετά; Τη φέρνεις στα μέτρα σου, την κάνεις όμορφη; Την οικειοποιείσαι και φτιάχνεις απ’ το χλωμό της πρόσωπο κάτι όμορφο; Προσποιείσαι ότι η ανάσα της που πονά είναι χάδι;
Κι ο καταλύτης ήμουν εγώ; Ήμουν εγώ που σ’ έκανα να πάψεις να την πολεμάς; Και τι να σκεφτώ για μένα; Είμαι το θαύμα ή το όνειδος;
A few times in my life I've had moments of absolute clarity, when for a few brief seconds the silence drowns out the noise and I can feel rather than think, and things seem so sharp and the world seems so fresh. I can never make these moments last. I cling to them, but like everything, they fade. I have lived my life on these moments. They pull me back to the present, and I realize that everything is exactly the way it was meant to be.
ΑπάντησηΔιαγραφή