Θυμάμαι αμυδρά, όταν ακόμα δεν ήμουνα σίγουρη για το τι θέλω να φοράω, ή για το τι ακριβώς είναι πανεπιστήμιο, όταν ακόμα δεν είχα ιδέα τι σημαίνει ελευθερία, θυμάμαι λοιπόν τη φίλη μου τη Μαρίνα να γκρινιάζει ότι δε την παλεύει να γυρνάει από τη Μυτιλήνη στο εφηβικό της δωμάτιο, ότι συνήθισε να είναι μόνη της.
Σειρά μου τώρα. Έχοντας παραδεχτεί εδώ και χρόνια ότι περνάω όλες μου τις επαναστάσεις και τις περίεργες τάσεις της εφηβείας σε μια ηλικία σχετικά προχωρημένη όπου η εφηβεία μοιάζει όνειρο, πρέπει να πω ότι ακόμα ακροβατώ μεταξύ σοβαρότητας και βλακείας, μεταξύ του τι είναι και τι δεν είναι αποδεκτό και κυρίως γύρω από το τι περιμένουν οι άλλοι από μένα κι αν υπάρχει ποτέ καμμιά περίπτωση να περιμένουν κάτι που να συμβαδίζει επιτέλους με ότι περιμένω εγώ από μένα.
Το θέμα είναι ότι έφτασα στο σημείο που προτιμώ να γυρίσω πίσω αλυσοδεμένη παρά να συνεχίσω να ζω στην Αγγλία έτσι όπως ζω τώρα.
Έγινα 25 πρόσφατα και, παρ’ όλο που κάποια στιγμή πήγα να το πιστέψω, δεν ήρθε η συντέλεια του κόσμου. Ήρθε όμως η στιγμή που σκέφτηκα τι έχω κάνει μέχρι τώρα, πώς έχω κάνει ότι έχω κάνει μέχρι τώρα, με ποιους ανθρώπους έχω μοιραστεί ότι έχω κάνει μέχρι τώρα και, τελικά, ποιο είναι για μένα το σημαντικότερο πράγμα σ’ αυτή τη ζωή; Και πώς θα φτάσω εκεί;
Οι συζητήσεις για τον καιρό είναι ένα θέμα για το οποίο όλος ο πλανήτης κοροϊδεύει τους Άγγλους. Θεωρώ όμως ότι δεν είναι δυνατόν να μείνεις νοήμον ον για πολύ καιρό σ’ αυτή τη χώρα και μ’ αυτό τον καιρό. Τελικά νομίζω ότι η Μεσόγειος και οι συνήθειες που το μεσογειακό μοντέλο συνεπάγεται είναι πολύ πιο βαθιά ριζωμένες στο DNA μου απ’ όσο ήθελα να πιστεύω. Αυτό σημαίνει ότι ξυπνάω το πρωί νιώθωντας μια δερμάτινη αρβύλα να ζουλάει την καρδιά μου – χωρίς κανένα προφανή λόγο. Συνεχίζω να την κουβαλάω μαζί μου όλη μέρα σε ότι κάνω, στενάζοντας κάτω από το βάρος της κι από τις λάσπες της σόλας της. Και πρέπει επιτέλους να την ξεφορτωθώ. Αυτό βέβαια δε σημαίνει – σε καμμά περίπτωση – ότι άμα γυρίσω πίσω όλα θα γίνουν ξαφνικά ροζ με καρδούλες και ουράνια τόξα – τουναντίον. Αλλά.
Οι άνθρωποι με τρομάζουν τρομερά, όπως έχω ξαναπεί. Ιδίως οι άνθρωποι που με ξέρουν, που μπορούν να καταλάβουν τι σκέφτομαι πριν μιλήσω. Η αλήθεια όμως είναι ότι τους χρειάζομαι αυτούς τους ανθρώπους, είναι κομμάτι από μένα. Και κανείς τους δεν είναι εδώ. Κι αυτό είναι το βασικό πράγμα που πρέπει να αποφασίσω. Τους χρειάζομαι τόσο που να αξίζει τον κόπο να γυρίσω πίσω; Η απάντηση, δυστυχώς ή ευτυχώς είναι...μακάρι να 'ξερα ποια είναι.
Θα ήταν ενδεχομένως άδικο να πω ότι περνάω άσχημα στην Αγγλία. Τα έχω βρει μπαστούνια με τη συγκατοίκηση όντως και ώρες ώρες νομίζω ότι θα εκραγώ απ’ τις ζοχάδες μου, αλλά κατά τ’ άλλα περνάω καλά. Όχι όμως τόσο καλά όσο με τους ανθρώπους που μιλάνε τη γαμημένη τη γλώσσα μου. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Έτσι λέω τώρα. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι δε θα αλλάξω γνώμη μέσα στα επόμενα 45 δευτερόλεπτα, όπως συνήθως. Τα χρυσόψαρα έχουν βραχεία μνήμη. Εγώ έχω βραχείες γνώμες και στάσεις απέναντι στη ζωή τη δική μου και ενίοτε και των άλλων.
Παράνοια;
Πάω να τελειώσω τις πληρωμές τώρα γιατί αρκετά με τις υπαρξιακές μου ανησυχίες πρωινιάτικα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου