Δεν ξέρω αν φταίει ο καιρός ή αν φταίνε όσα είπες…μπορεί να φταίνε και όσα περίμενα να ακούσω και δεν τα είπες! Πάντως είπες πολλά δεν νομίζεις; Μήπως έπρεπε να κρατηθείς; Και αν ναι, τότε πού περίπου έπρεπε να σταματήσεις το παραλήρημά σου; Θυσίες μου λες ότι έκανες! Έκανες, λες, θυσίες πολλές. Κι εγώ ντρέπομαι να σου πω πως δεν έκανες τίποτα…χωρίς να ακουστεί εγωιστικό γιατί δεν το ξεστόμισα ποτέ…χωρίς να φανεί κουραστικό γιατί ποτέ δεν το άκουσες να το λέω… Και ξέρεις κάτι; Δεν είναι ποτέ πιο εύκολο…Ποτέ. Πονάει κάθε φορά πιο πολύ…ξέρεις κάτι; Με απογοήτευσες και με κούρασες… Έχω αλλάξει, πρέπει να το καταλάβεις. Κι εσύ τι διαβάζεις τόση ώρα; Δεν καταλαβαίνεις πως ίσως δεν θέλω να καταλάβεις… Να ακούσεις θέλω! Ξημέρωσε… Πάω για ύπνο… Τα λέμε 

There's a drumming noise inside my head that starts when you're around

Η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα, ανεξέλεγκτα. Το είχα ξεχάσει ότι μπορεί. Πεταλούδες ξυπνάνε μετά από πολύ καιρό χαμηλά στην κοιλιά μου, τινάζουν τη σκόνη από τα φτερά τους, πετάνε ξανά, τρελλά. Το είχα ξεχάσει ότι ήταν εκεί. Το μυαλό μου δε μπορεί να σταθεί πουθενά. Η μάλλον μπορεί. Ξέρει τι θέλω να σκέφτομαι και δε μ’ αφήνει να το διώξω. Παίζει κρυφτό μαζί μου και διασκεδάζει που προσπαθώ μάταια να το μαζέψω. Το είχα ξεχάσει ότι είναι φευγάτο. Το σώμα μου χορεύει σε κάθε ευκαιρία. Με μουσική και χωρίς μουσική. Είχα ξεχάσει ότι κάποιες φορές νιώθω ωραία όταν δεν ανήκει σε μένα. Το πρόσωπό μου καίει. Η φωτιά ανάβει από μόνη της από στάχτες που νόμιζα ότι δε θα ζεσταθούν ξανά. Είχα ξεχάσει ότι η φλόγα δε σβήνει ποτέ.

Έλα.

Here we go.

Βρουμ βρουμ

Γράφω, σβήνω, ξαναγράφω, μουτζουρώνω. Η ίδια δουλειά εδώ και βδομάδες. Δε μ’ αρέσει τίποτα. Μισώ τη συννεφιά, την υγρασία, το γραφείο και όλο τον κόσμο και μένα μαζί. Προσπαθώ να διοχετεύσω την οργή δημιουργικά. Στη δουλειά, στο δωμάτιό μου, στα γραφτά μου. Αλλά γίνεται αυτό; Δε ξέρω. Αγοράζω ξανά ρούχα και βάφω ξανά τα μαλλιά μου και τρέχω ξανά στο γυμναστήριο. Δεν αλλάζει τίποτα. Ή μήπως αλλάζει κάτι;

Βγαίνω έξω, μιλάω, χορεύω, φωνάζω. Πίνω. Πολύ. Το κεφάλι μου γίνεται σβούρα και γελάω υστερικά και τρεκλίζω στα ψηλά τακούνια μου. Για έναν άνθρωπο με το δικό μου σωματότυπο δεν είναι δύσκολο να φανώ προκλητική. Υπάρχουν στιγμές που με κοιτάνε όλοι. Άλλες φορές μ’ αρέσει η προσοχή κι άλλες ψάχνω να βρω ό,τι πιο αδιάφορο και ουδέτερο υπάρχει στη ντουλάπα μου, ώστε να μη με προσέξει κανείς.

Όταν πίνω ο κόσμος αλλάζει. Μεταμορφώνεται σε μια εθνική οδό που τα αυτοκίνητα τρέχουν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Σε σωματίδια που εκρήγνυνται στο διάστημα. Στο χάος που επικρατεί σ’ ένα χρηματιστήριο. Στον πανικό ενός γραφείου εφημερίδας. Τα πάντα τρέχουν και τρέχω κι εγώ μαζί. Ποτά, κουβέντες, ρυθμοί, φώτα, τσιγάρα, πρόσωπα, χορός. Όλα γίνονται ταυτόχρονα. Όλα θέλω να τα κάνω ταυτόχρονα. Και όταν γυρίσω σπίτι τα πάντα χορεύουν μες το κεφάλι μου. Θυμάμαι πράγματα που έχω θάψει από καιρό, ανθρώπους που έχω ξεχάσει, μέρη και κουβέντες και εικόνες που έχω διαγράψει από τη μνήμη μου. Λυπάμαι λίγο. Χαίρομαι λίγο. Αρπάζω το τηλέφωνο για να συνδέσω μια φωνή με τις ξεχασμένες μνήμες. Κοιτάω το όνομα στην οθόνη. Το βάζω στο αθόρυβο και θάβομαι κάτω από το πάπλωμα.

Και μέσα από τον ίλιγγο της μέθης έρχεται η αδράνεια. Η τρομερή ησυχία. Τα πάντα όλα βγάζουν το σκασμό. Με αγκαλιάζει σφιχτά, δε μ’ αφήνει να φύγω. Αλλά δε δυσανασχετώ. Παραδίνομαι απόλυτα και κοιμάμαι για δεκατέσσερις ώρες.

Με αποδέχομαι σιγά σιγά. Μπορεί. Μπορεί και όχι.

one day the animals will rule the world

Από μια φοβερή σύμπτωση (φίδια - το προσχεδιάσαμε το έγκλημα), το Ρακούν και το Πάντα βρίσκονται εδώ και ένα εξάμηνο στην Αγγλία, μένουν στο ίδιο σπίτι και δουλεύουν στο ίδιο γραφείο. Πανηγύρι.

Το Πάντα έμαθε μια βλαχούρικη παραλλαγή του "yes", aka "yarp" την οποία επαναλαμβάνει σαν υπνωτισμένη όλη την ώρα. Επίσης το Πάντα πληροφορήθηκε την ύπαρξη αυτού του πλάσματος. Η ανακάλυψη αυτή συντάραξε το είναι μου σε βαθμό που ετοιμάζομαι α) να κλέψω ένα γούμπατ από το ζωολογικό κήπο ή, αν το ιδιοφυές σχέδιο αυτό αποτύχει (που αποκλείεται) να δωροδοκήσω έναν Άγγλο τουρίστα που επισκέπτεται την Αστραλjία, να το χώσει σε μια βαλίτσα, να το εισάγει στη χώρα και να μου το χαρίσει. Στη συνέχεια θα το ονομάσω Wolfgang, καθότι θεωρώ ότι αυτό είναι το πλέον τρισμέγιστο όνομα, αν βέβαια είσαι γούμπατ.

Στο πλαίσιο της παραπάνω παράνοιας, καθώς και της παράνοιας που επικρατούσε στο γραφείο σήμερα γενικώς, εξελίχθηκε η κάτωθι ανταλλαγή τηλεπιστολών (ψψψψ...)

From: Raccoon (mavromatikus@nocturnal_mammals_rule.com) 
To: Panda (zzzzzzzz@eucalyptus_is_not_for_smoking.com)
Subject: Γουλφ

Δεν πας να πάρεις λίγο αέρα?? Σε λίγο θα απαντάς με γουλφ….

From: Panda (zzzzzzzz@eucalyptus_is_not_for_smoking.com)
To: Raccoon (mavromatikus@nocturnal_mammals_rule.com) 
Subject: RE: Γουλφ

Yarp yarp yarp yarp yarp yarpo yarp yarp!!!!!!

Yarp.

From: Raccoon (mavromatikus@nocturnal_mammals_rule.com) 
To: Panda (zzzzzzzz@eucalyptus_is_not_for_smoking.com)
Subject: Γουλφ

Γυρίιισατε?  Τι θέλετε να σας κάνω πείτε μου!

From: Panda (zzzzzzzz@eucalyptus_is_not_for_smoking.com)
To: Raccoon (mavromatikus@nocturnal_mammals_rule.com) 
Subject: RE: Γουλφ

Wo-wo-wo-wo-wo-woooooooooombat wombat wombat wombat wombat wombat wombat.

Θες να γράψεις ένα ποστ για το μπλογκ γιατί δεν προλαβαίνω;

From: Raccoon (mavromatikus@nocturnal_mammals_rule.com) 
To: Panda (zzzzzzzz@eucalyptus_is_not_for_smoking.com)
Subject: Γουλφ

Αχαχαχαχαχα θα γελάσει ο  κάθε πικραμένος…

From: Panda (zzzzzzzz@eucalyptus_is_not_for_smoking.com)
To: Raccoon (mavromatikus@nocturnal_mammals_rule.com) 
Subject: RE: Γουλφ

Wolfgang the wombat με γερμανική πγοφογά.

Μαλάκα γελάω από μέσα μου.

From: Raccoon (mavromatikus@nocturnal_mammals_rule.com) 
To: Panda (zzzzzzzz@eucalyptus_is_not_for_smoking.com)
Subject: Γουλφ

Das ist Spitze!

From: Panda (zzzzzzzz@eucalyptus_is_not_for_smoking.com)
To: Raccoon (mavromatikus@nocturnal_mammals_rule.com) 
Subject: RE: Γουλφ

Ναι, ναι, τι να πεις, όλα για τον άνθρωπο είναι.

Σκέψεις χαμένες στον ίδιο χρονοχώρο, με όλες τις υπόλοιπες και όμως ξεχωρίζουν..."Τι θα συμβεί αλήθεια αν τελικά δεν είμαι αυτός που νομίζουν;" Ή χειρότερα "τι θα συμβεί αν τελικά ΕΙΜΑΙ αυτός που νομίζουν;" Ή χειρότερα ακόμα "τι θα συμβεί αν με ΠΕΙΣΟΥΝ πως τελικά ΕΙΜΑΙ αυτός που νομίζουν;" Ή χειρότερα...Πάει μακρυά η βαλίτσα, κάτσε, ένα ένα! Αυτός που δέχεται τα πάντα και ας τον είπαν ακατάδεχτο. Αυτός που φρόντισε για σένα με εγωϊσμό. Ο απότομος που σου μίλησε ευγενικά.Ο μαλάκας που είναι φίλος σου.Ο χαλαρός που δεν καταλαβαίνεις τελευταία...μπορώ να το κάνω αυτό για ώρες, το θέμα είναι πόσο διατεθειμένος / διατεθειμένη είσαι να διαβάζεις...θα σου πω εγώ. ΔΕΝ είσαι...Και ξέρεις γιατί; Γιατί δεν σε νοιάζει...Ωραία! Ούτε και μένα...φτου ξελευτερίαααααααα!!!!! Α! Μισό...χεχε...Δεν σου είπα το καλύτερο! Δεν ξέρεις αν είμαι αυτός ή αυτή...το υπέθεσες ναι, σίγουρα, οκ, εντάξει...! Αλλά...ποσο σίγουρος είσαι τι ΕΙΜΑΙ; Τα λέμε μετά...

Clean cut

Ξυπνώ σε ένα κρεββάτι που δεν αναγνωρίζω, σ’ ένα δωμάτιο που δεν αναγνωρίζω, σ’ ένα σπίτι που δεν αναγνωρίζω. Δεν υπάρχουν πουθενά φωτογραφίες. Δεν υπάρχουν σημειωματάκια στο ψυγείο. Δεν υπάρχουν αφιερώσεις στους καθρέφτες. Η μνήμη του κινητού μου είναι άδεια. Ο φάκελος με τα μηνύματα επίσης. Δεν υπάρχουν γράμματα στα συρτάρια, ούτε ατζέντα με επαφές και υποχρεώσεις. Στην επιφάνεια εργασίας του υπολογιστή μου υπάρχει μόνο ένα έγγραφο με μια διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, ένα όνομα χρήστη κι έναν κωδικό που δεν αναγνωρίζω. Συνδέομαι και ο φάκελος με τα εισερχόμενά μου είναι άδειος, κι αυτός με τα εξερχόμενα επίσης. Δεν υπάρχουν καταχωρημένες επαφές. Ο φυλλομετρητής μου δεν έχει τίποτα αποθηκευμένο στη μνήμη. Στα έγγραφά μου δεν υπάρχει τίποτα. Ούτε στις εικόνες μου. Υπάρχουν ρούχα στις ντουλάπες. Πολλά. Ανήκουν σε μια γυναίκα που είτε δεν έχει αποφασίσει ακόμα τι ακριβώς είναι, είτε έχει προνοήσει για παν ενδεχόμενο. Ριγάτα παντελόνια και γιλέκα. Στενά φορέματα και κορσέδες. Κυπαρισσί και μαύρα και ασημί και κόκκινα και λευκά και σκούρα μπλε. Ψηλοτάκουνα μποτάκια και μπαλαρίνες και αθλητικά παπούτσια για τρέξιμο. Μακριές φούστες, μαύρα τζιν, κοντά παλτό και καπαρντίνες. Σάλια και μαντίλια και μαλακά και σκληρά καπέλα. Πλεκτά πουλόβερ, βαμβακερά μπλουζάκια, μεταξωτά πουκάμισα με τριγωνικά μανίκια. Μικρά, κομψά δαχτυλίδια και βραχιόλια και στέκες και κορδέλες. Δεν υπάρχουν αναμνηστικά της παιδικής ηλικίας, κούκλες, αρκουδάκια ή σφηνοτουβλάκια ή τηλεκατευθυνόμενα. Δεν υπάρχουν παλιά σχολικά βιβλία ή τετράδια. Δεν υπάρχει χαρτομάνι ή κάποιου είδους συλλογή από αναμνηστικά ή μη έγγραφα. Δεν υπάρχει πουθενά κανένα ίχνος οποιουδήποτε γραφικού χαρακτήρα. Δεν υπάρχει κάποιο κουτί η συρτάρι με εισητήρια και αποδείξεις από ταξίδια ή θεάματα. Δεν υπάρχουν αφίσες, κορνίζες ή πίνακες. Το ντουλάπι κάτω από την τηλεόραση, που δεν έχει κανένα κανάλι αποθηκευμένο, είναι γεμάτο ταινίες που άλλες αναγνωρίζω κι άλλες όχι. Η δισκοθήκη είναι γεμάτη με άλμπουμ που άλλα αναγνωρίζω κι άλλα όχι. Δεν υπάρχουν εφημερίδες ή περιοδικά. Δεν υπάρχουν λογαριασμοί ή ημερολόγια. Υπάρχουν όμως βιβλία. Πολλά. Μυθιστορήματα, ιστορικά, βιογραφίες, νουβέλες, δοκίμια, μυθολογίες, ποιήματα, θεατρικά έργα, βιβλία μυστηρίου, από συγγραφείς κλασσικούς και μη, σε πέντε διαφορετικές γλώσσες. Δεν έχω επισκέψεις ποτέ. Το τηλέφωνο δε χτυπάει ποτέ. Δεν υπάρχει πρόγραμμα κανενός είδους. Οι δρόμοι του κόσμου αυτού είναι γνώριμοι, δεν ξέρω όμως γιατί και πρόσωπο δεν αναγνωρίζω κανένα. Ούτε κανείς δείχνει να αναγνωρίζει εμένα. Δεν υπάρχουν μνήμες κανενός είδους στο κεφάλι μου. Δεν επιθυμώ να δω κάποιον. Δεν θυμάμαι κανέναν. Δεν υπάρχει πουθενά πορτοφόλι, μόνο μια κάρτα τράπεζας που μοιάζει καινούρια, σε μια θήκη μαζί μ’ ένα κομματάκι χαρτί με τέσσερα τυπωμένα νούμερα πάνω. Δεν υπάρχουν αποθηκευμένα κάπου χριστουγεννιάτικα στολίδια, αποκριάτικα κοστούμια, ομπρέλες και ξαπλώστρες παραλίας, παιδικά ρουχαλάκια. Δεν έχω να πάω στη δουλειά μου, ή σε κανενός είδους δουλειά. Στο ραδιόφωνο δεν υπάρχουν καταχωρημένοι σταθμοί και όταν το ανοίγω παίζει μόνο παράσιτα. Το σπίτι είναι σε τάξη, πέρα από μικρές πρακτικές λεπτομέρειες. Ένα ζευγάρι παπούτσια δίπλα στην πόρτα, μια τσάντα κρεμασμένη στον καλόγερο, που έχει μόνο σκόρπια χαρτονομίσματα, ένα ζευγάρι γυαλιά και το κλειδί του σπιτιού μέσα, ένα ποτήρι του νερού στον πάγκο της κουζίνας, μία κουβέρτα στον καναπέ, μία κρέμα για τα χέρια στο κομοδίνο. Το μοναδικό ρολόι δεν έχει καμμία ώρα καταχωρημένη για ξυπνητήρι. Στην πρώτη σελίδα κάθε βιβλίου υπάρχουν ίχνη από ένα όνομα σβησμένο, που δε μπορώ να διακρίνω. Μετά από καιρό μόνο, σ’ ένα μικρούλι βιβλιαράκι χωμένο ανάμεσα σε άλλα μεγαλύτερα, ίσα που διακρίνω μια λεξούλα να ξεπροβάλλει δειλά, μισοκρυμμένη, μισοσβησμένη.

Για κάποιο λόγο είμαι βέβαιη ότι όλο αυτό το προκάλεσα εγώ στον εαυτό μου. Απολύτως συνειδητά.

Πώς;

Είναι στιγμές σαν κι αυτές που πιάνεις τον εαυτό σου να έχει ταχυπαλμίες και τις πρώτες γκρίζες τρίχες να εμφανίζονται… κι εκεί αναρωτιέσαι: Θύμισέ μου, γιατί νιώθω έτσι; Είναι επειδή είσαι στη μέση ή μήπως δεν είσαι; Πώς ξέρεις που είναι η μέση αν δεν ξέρεις το τέλος; Είναι επειδή έχεις άγχος ή μήπως δεν έχεις; Πώς γίνεται να έχεις άγχος για κάτι που δεν περνάει από το χέρι σου πια; Είναι επειδή δε μπορείς να βρεις καλύτερη δικαιολογία και απλά πλανάσαι άσκοπα στο μυαλό σου… μόνος…  γυμνός… και κολασμένος τόσο! Τα χρόνια που μπορούσες να πεις «δε γαμιέται» έχουν περάσει και γι’ αυτό… Ώωωωπα! Τι είπα; Τα χρόνια που μπορούσα να πω «δε γαμιέται» έχουν περάσει; Α! Ωραία… κατάλαβα τουλάχιστον γιατί νιώθω έτσι… είναι κι αυτό μια αρχή! Τα λέμε σε λίγο… πρέπει να προλάβω!