Tears

Κλαίω άνετα. Κανένα πρόβλημα. Αλλά. Δεν κλαίω μπροστά σε κόσμο. Εδώ και χρόνια. Για κανένα λόγο, εκτός ας πούμε άμα πεθάνει κάποιος. Τώρα που το σκέφτομαι, την τελευταία φορά που έκλαψα μπροστά σε κόσμο, όντως είχε πεθάνει κάποιος.

Επομένως, όταν η κυριούλα που καθόταν στο πεζούλι παραδίπλα γύρισε και με ρώτησε γιατί κλαίω, έφαγα μία χ φρίκη.

Background information: έχουμε βγει βόλτα στο χωριό μας, έχουμε πέσει πάνω στο φεστιβάλ φαγητού, και σε μια κρίση απύθμενης ηλιθιότητας και poor judgement, από όλο το διαθέσιμο φάσμα γεύσεων που, κυρίες και κύριοι, ήταν μεγάλο, αποφάσισα ότι αυτό που θα ικανοποιούσε πλήρως τις γευστικές απολήξεις μου, ήταν ένα χοτ ντογκ. Και για να το παίξω και σκληροπυρηνική γκόμενα, έβαλα κέτσαπ και μουστάρδα, χωρίς να δω ότι επρόκειτο για μουστάρδα dijonnaise, η οποία, για όσους δεν γνωρίζουν, αποτελεί σαδιστική εφεύρεση του σατανά κατόπιν συμβουλίου με τον Νταρθ Βέιντερ, τους Νάζγκουλ και τους executives και των εννέα κύκλων της κολάσεως εν μέσω κρίσης του στυλ δε γεννιούνται πια δικηγόροι ούτε έρχονται πια γκομενάρες στο μαγαζί ούτε γίνονται πόλεμοι και δε βρίσκουμε το Δαχτυλίδι και μου βραχυκύκλωσε το φωτόσπαθο κι άρα πρέπει να βρούμε ένα γαμάτο τρόπο να εκδικηθούμε τα ποταπά ανθρωπάκια, έστω και ζωντανά.

Είμαι απίστευτος μπετόβλακας ώρες ώρες.

Στις δύο μπουκιές λοιπόν καταρχήν αρχίζει να πονάει το σημείο ανάμεσα στα φρύδια μου και κατά δεύτερον να καίγεται όλο το είναι μου. Ολόκληρο. Συνεπώς τα δάκρυα ανάβλυσαν στα μάτια μου αυτόματα κι άρχισαν να τρέχουν ανεξέλεγκτα.

Τι να πω λοιπόν στην κυριούλα που με κοίταζε περίλυπη; Ναι, ξέρω, έχετε δίκιο, η ζωή είναι ωραία, είμαι ακόμα νέα, θα φτιάξουν τα πράγματα.

Αυτό.