Η απάντηση στην ερώτηση

Να πω κάτι εξαρχής. Δε λέω ποτέ αυτό που σκέφτομαι. Ποτέ. Το επιχείρησα κάποιες φορές στο παρελθόν και δε μπορώ να πω ότι μου βγήκε σε καλό. Προφανώς ό,τι σκέφτομαι είναι υπερβολικά σκληρό και ακατέργαστο ή υπερβολικά ροζ και ρομαντικό για να ειπωθεί και άρα κανείς δεν είναι διατεθειμένος να κάτσει να ακούσει. Επομένως τι κάνω; Δημιουργώ αμυντικό μηχανισμό. Ο μηχανισμός αυτός λειτουργεί ως εξής: σκέφτομαι κάτι, ακολουθώ το νήμα της σκέψης μου, περνάω από μία, δύο, πενήντα φάσεις και επιλογές και ενδεχόμενα, και εν τέλει καταλήγω σε μία φράση – ή μια απόφαση, ας πούμε. Η φράση αυτή είναι που ξεστομίζω τελικά και, πλέον, ο μηχανισμός έχει τελειοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό, που ο συνομιλητής θα καταλάβει κάτι σχετικά μετριοπαθές και ανώδυνο και, σε κάθε περίπτωση, ένα θλιβερό ανδρείκελο εκείνου που έχω στο μυαλό μου. Σε ελάχιστες μόνο περιπτώσεις άνθρωποι που με ξέρουν καλά ή που ξέρουν ακριβώς το contexte στο οποίο αναφέρομαι αντιλαμβάνονται τι σκέφτομαι. Κι αυτοί οι άνθρωποι είναι ελάχιστοι.

Με σένα δεν πρόκειται να βγάλω άκρη όμως, γιατί δίνεις υπερβολική σημασία και σε ό,τι λέω, και στη διεργασία που έχει προηγηθεί αυτού που λέω. Οπότε λέω να σου πω τι σκέφτομαι, και μετά κάνε ό,τι καταλαβαίνεις.

Μπορώ άνετα να σου πω ότι θα γίνω η καλύτερη που έχεις δει ποτέ. Δεν είναι ψωνισμένη δήλωση, είναι απλώς ότι έχω αρκετή εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, ώστε ξέρω ότι μπορώ να γίνω η καλύτερη. Μπορώ να σου πω ότι αυτό που μου ζητάς να αλλάξω είναι σχετικά πανεύκολο. Μπορώ να σου πω ότι κατά το παρελθόν έχω αλλάξει διάφορα στοιχεία του χαρακτήρα μου για πολύ πιο ασήμαντους λόγους από αυτόν. Αλλά δε θα σου πω τίποτα τέτοιο. Θα καλύψω τη σκέψη μου και τα νώτα μου λέγοντας απλώς ότι θα προσπαθήσω.

Κι επίσης. Δεν έχω υποχρεώσεις, είναι γεγονός. Έχω όμως ανοιχτά μέτωπα που πρέπει να κλείσω. Θα ήθελα πάρα πολύ να σου πω ότι η οικογένεια και η πατρίδα είναι τα σημαντικότερα πράγματα στον κόσμο για μένα. Αλλά δε το πιστεύω και δε θα στο πω.

Κι ακόμα. Το ζητούμενο είναι η ελευθερία. Το ζητούμενο είναι να χτίσω μια ζωή με προτεραιότητες δικές μου και όχι προτεραιότητες που έθεσαν άλλοι.

Δεν ξέρω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Το λέω έτσι ωμά και ίσως να ακούγεται λίγο ανεύθυνο, αλλά είναι αλήθεια. Δεν ξέρω. Δε μπορώ να υποσχεθώ ότι θα μείνω εδώ για πάντα. Μπορώ να υποσχεθώ ότι για όσο καιρό μείνω εδώ, θα είμαι εδώ ψυχή τε και σώματι.