Ρόδες που παν στο πουθενά

Δεν είναι ρόδα η ζωή. Δεν γυρίζει. Ο,τι πέρασε δεν ξανάρχεται και όσο και να θες ποτέ δεν γυρίζεις πίσω εκεί που ήσουν πριν. Όσο και να θες. Η ζωή περνάει και ο καθένας τραβάει προς εκεί που νομίζει καλύτερα και ο χρόνος δε σταματάει. Ποτέ. Δεν έχει σημασία πόσο το θες, δεν έχει σημασία αν νομίζεις ότι θα είσαι καλύτερα, δεν έχει σημασία αν νομίζεις ότι το πισωγύρισμα θα σε λυτρώσει. Κι ακόμα κι αν με νύχια και με δόντια τραβάς πίσω και κάποιον άλλο μαζί σου, δε θα είναι ποτέ ο ίδιος. Τα μάτια του δε θα φέγγουν το ίδιο, δε θα αφήσει ποτέ πίσω τις μικρές πληγές του παρελθόντος απλώς και μόνο γιατί αποφάσισες να τις αφήσεις εσύ. Θα περπατήσει μαζί σου για λίγο, θα νομίζεις ότι μοιράζεται μαζί σου πράγματα για τη ζωή του, αλλά ουσιαστικά θα σου λέει απλά ό,τι θέλει να βγάλει από μέσα του. Ουσιαστικά δε θα σε ακούει, θα σε κοιτάζει χωρίς να σε βλέπει και θα γνέφει καταφατικά αλλά όσα του λες δε θα τον αγγίζουν. Τα αυτιά σου θα είναι ο κάδος που πετάει τα σκουπίδια του. Κι όταν οι δρόμοι σας χωριστούν ξανά, αυτή τη φορά θα είναι για πάντα. Τίποτα δε γυρίζει πίσω. Μπορείς να μην παραιτηθείς, να σκεφτείς ότι όλο αυτό είναι μια φριχτή απαισιοδοξία, μπορείς να προσπαθήσεις αλλά δεν πρόκειται να καταφέρεις τίποτα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αφεθείς σ’ αυτή την απαίσια συνειδητοποίηση να σε κυριεύσει, να τη νιώσεις βαθιά σαν βάρος μέσα σου και να μάθεις να ζεις πια μ’ αυτό. Δεν μπορείς να πάρεις τίποτα πίσω.