Early hours.

I’m feeling so inspired tonight. Which is a narcissistic, egomaniacal, self-centred, pseudo-intellectual bunch of crap. Not if you’re a real artist, like a big painter or musician or actor or something. If you’re someone like me, I mean. “Oh dear me, blimey, I’m so entirely encompassed by inspiration tonight, it’s utterly impossible to ignore, it’s seeping through my pores and filling the atmosphere!”.  What a moron.

Regardless. I’m inspired tonight. Trouble is, except the aforementioned, that I don’t know what the hell it is exactly I’m inspired about, or what the hell it is I’m inspired to bloody do. So I pace back and forth, unable to stop, unable to channel this energy, wasting time, feeling uneasy like I want to pee and there’s no toilet in sight. I don’t feel like talking to anyone, because I’m not in any position to put it into words, let alone attempt to explain what my problem is. I don’t feel like reading or baking or trying on 100 different outfits, or sleeping or running, because I deem all those activities unworthy of channelling my energy into. 

Life lessons.

I’m beginning to realise something. Something that I knew of in theory, and that I’m now experiencing first hand. I’m realising that, except from good and bad people, there are also amoral people. People who don’t care about something being right or wrong, who don’t see fair and unfair, cruelty or kindness. They only see what’s profitable, what’s the best investment, which move will lead them to the desirable result. They cannot be reasoned with. They cannot be touched or moved or approached. They cannot be fought. They are not inherently good or evil, they simply have no moral compass. They can be kind and cruel in equal measure, they can worship you or crush you down in equal measure not because they feel anything, not driven out of spite or malice or hatred or gentleness or love, but because doing so is just good business. They believe idealism is a vague romantic philosophical concept, not something you can live your life by. They only understand the language of growth, and they will kiss and kill without remorse to achieve it. They will not look back with fear or nostalgia. They will keep going until their heart, a solely functional body part, stops beating.

It’s a very strange thing to interact with them. In my case it’s infuriating, making my insides burn and generates in me a desire to crush them all and fix the injustices they caused. But that’s such a useless way to go about it, trying to fight someone who doesn’t value morals by using your own sense of morality. There’s no point screaming at them “This isn’t fair!” when they wouldn’t even react if you screamed “This is so kind of you!” or if you screamed full stop, for that matter. But there are so many of them out there. So many who don’t, and will never, realise what a despicable way this is to spend your days.

Tuesday

(9.06 am)

Chip: Hey! Let’s go to France for the long weekend!

[good morning to you too]

(11.47 am)

The Meteor: Hey! I’ve been lying on a beach for 10 days and I’ve got a pure choco tan.

[and I’m here working 12-hour days for the next campaign. I’ll kill him.]

(12.10 pm)

Anna Chronismus: Hey! I’m flying to London for the weekend. Let’s go see Benedict Cumberbatch play Hamlet on Saturday and yarn shopping on Sunday!

[fair enough, this was pre-arranged. Yarn shopping was added as a bonus.]

(04.38 pm)

Chip: Hey! I booked the tickets for France! You want to find a hotel? I’ll drive us from London to Lille.

[he’s organized and determined, let’s give him that]

(07:17 pm)

Sir P: Hey! Let’s throw Seirios a party for his 30^th. I’ll come to London from Athens for 8 hours on the day. Also, remember that book you wanted? I’ll deliver it to you personally on some other random date because Athens-London is like King’s Cross-Bank in my mind.

[this one is a whole chapter all on his own. I can’t even.]

(07.45 pm)

Seirios’ girlfriend: Hey! Birthday party for Seirios sounds like a great idea! I’m making him run a marathon so I need something good!

[yay!]

(08.21 pm)

Anna Banana: Hey! I quit my job. I’m celebrating with wine and Zombieland. Can you help forward my CV?

[what? Sure, yes, are you OK?]

(08.32 pm)

Mum: Hey! I’m making fig jam!

Dad: Hey! I’m monitoring the tortoise’s eggs – when they hatch, I’ll film it!

[wonderful. Save me some jam, I’ll pass on the eggs.]

My biggest achievement to date: I’ve somehow managed to surround myself with all those adorable lunatics. 

Renovation

Before you go to sleep, what’s your last thought? Until October, mine was something along the lines of “you’re doing it wrong”. It’s not that I was unhappy, exactly. It’s that at some point I became very acutely aware that I had been living so deep in my comfort zone, that I stopped thinking about being a bit more alive. That realisation was terrifying. On my 29th birthday, I promised myself that 30 would find me in a different house, a different city, a different job. That shouldn’t be a big deal. Thousands of people do the same on a daily basis. But I’m a creature of habit as well as a control freak, so it was a bit more involved in my case I guess. I became extremely fixated on my goal.

So by October last year, admittedly a few months past the deadline I’d set myself, from a tiny town where nothing ever happens, I moved to London. From a four-bedroom house and four roommates, I found myself in a shoebox-size studio living on my own. And from a small office with a staff of seven, to a massive advertising agency. 

I admit I was looking forward to all of this with a childish enthusiasm. What’s more incredible though, is that I’m still smirking like an idiot most days. I feel freer than ever and that makes me happy. Putting on my headphones to get in the tube makes me happy. Waiting 15 minutes to be served at the pub because it’s so full of people we could play Tetris using our bodies makes me happy. Random chats with random people who have all kinds of random stuff in their head make me happy. Ramen at 3.00 am because that’s what I feel like makes me happy. Going through King’s Cross at midnight thinking “Rather than going home, I might as well go to Paris for the weekend” makes me happy. The amazing view of the London skyline from my window makes me happy. Spending a considerable amount of money in gigs and theatre tickets makes me happy. Working in a loud place with a bunch of creative nutjobs whose sanity is questionable at best makes me happy. Walking to the cinema and back makes me happy. I know, I know. Why the cinema? Well I don’t bloody know. I’ve just never been able to walk from my house to a cinema, in any of the countries I’ve ever lived in. It’s a big deal. Shut up.

But this rant isn’t about what I did. It’s not even a radical decision that I made, along the lines of shaving my head, embracing Mathematics and climbing Mount Everest. But that’s not the point. The job isn't perfect, and neither is my shoebox, and neither is London. Ok, well, London is pretty damn near perfect. But that’s not the point, either. There will never be a perfect job, house or city. What there will be is tons of regret for not doing stuff I didn't do when I should have done them. I’m working towards fixing that, though.

Life is good, you guys. It’s also too small to be wasted. I’ve been a big waster. But no more. Now I go to bed thinking “yay!”. And I’m a reserved, borderline unsocial person who thinks everyone is a bastard until proven otherwise, and I still don’t know exactly what I want to do with my life. Imagine what you can do. 

What Morpheus brings

I dream of dark seas and the wind howling down from the edge of a cliff. Trees around me are bending under its force, leaves flying in the darkness. Rain is whipping ancient ruins and thunder is rumbling in the distance, illuminating the freakishly beautiful landscape. A magnificent silver ship is dancing in the sea, like a precious toy. The moon hides and the night never ends. 

I dream of jet black horses running wild in violet-coloured fields next to crimson rivers at the foot of an impossibly high mountain that casts its shadow to all the land. Eagles are flying over my head without flapping their wings. 

I dream of nooses hanging from the branches of old trees that still echo the last agonising breaths of people who hung there. Of the tears that fell on the ground as their loved ones watched them die, unable to save them. 

Of bombed cities I dream, of buildings whose purpose remains unknown, of institutions like banks and committees and corporate responsibility organisations. Their definitions can now only be found in ancient dictionaries.  

I dream of foggy ruins at dawn, of magnificent chandeliers where spiders have now made their webs, shining like jewels in the mist. Of stone-carved fireplaces that haven’t seen glowing embers for a very long time. Poisonous plants now grow around them and birds have built their nests in there. The slightest movement makes dust fly around like a whisper.

Brainstorming

I’m just looking at the cursor flashing on my screen. I dream that words are gonna start writing themselves and that “Knock-knock Stormy” will appear and that I’ll grab it and let it carry me through a swirling vortex of psychedelic colours to a reality that isn’t this one.

I write in English now. Check me out. I catch myself speaking in English to even my fellow countrymen. Do I hate me for that? Maybe.

My room is slowly becoming an assortiment of stuff. All sorts of stuff. Books, DVDs, work stuff, gym stuff, shoes, cushions, clothes, bills, teddy bears, notes, jewelry, posters, hair products, tickets, phone chargers, ashtrays, hats, bathrobes, photos, souvenirs, mugs, fairy wings, shine-in-the-dark wigs and more shoes. I get angry, I realise I don’t need so much crap, I spend ages throwing away everything that, under careful consideration, classify as useless and then I accumulate even more stuff.

Lists are a very important thing these days. Grocery-shopping lists, to-pay lists, to-do lists, items-to-pack-in-my-suitcase lists, albums-to-listen lists, movies-to-watch lists, books-to-read lists. To hell with the lists. I must convince myself to burn them all.  

The fact that I need to be focused all the time and, more specifically, the realisation that I’m most certainly not, is finally catching up with me. I was standing at a bus-stop the other day. Actually, my body was at the bus stop. I was a million miles away. Anyway, this lady asks “Have you been here long?” and I simply reply “About three years”. I had to see the horror in her eyes to realise than I was being an idiot. See what I mean?

Also, it’s becoming imperative that I reorganise the archiving system of my brain, because the current one is basically useless. I have a superhuman storage capacity when it comes to song lyrics and book quotes, but I cannot for the life of me remember birthdays, dentist appointments, or to buy that damn bottle opener to replace the one I lost a year ago. Maybe I should keep the lists after all.

My brain has also gotten into the horrible habit of starting to analyse all sorts of problems I had, have or possibly will have, alongside with all sorts of existential and universal issues, when I want to sleep. “Oh excellent, I see you’re going to bed. Remember that thing that person said to you fifteen years ago? What was that all about? Shall we do something about it? Remember that thing that happened at work three months ago? Let’s see how we can torture you with it. You know that thing that will be the result of that other thing you’ve been postponing for the past year? Let’s think about that.”

Which is probably why, when I finally do manage to go to sleep, I find myself very unwilling to wake up. When I have no plans for the weekend, I’m perfectly comfortable to spend it all in bed. I have this sleeping mask that I put on when daylight fills the room. It’s quite funny actually because it tricks me to thinking it’s still dark, so I sleep some more and when I finally wake up I have no idea what day it is, let alone what time it is. That’s not a problem in England though because, generally, it’s so gloomy that you don’t know what time it is anyway. 

I’m not sure what I’m trying to say with all this. Maybe all I need is a mug of steaming hot milk.

The morning after.

Ξυπνάω στο κρεββάτι μου. Καλό σημάδι αυτό. Διψάω τρομερά και νιώθω το στόμα μου σα να έχω φάει χώμα. Κακό σημάδι αυτό. Βγάζω τη μάσκα και διαπιστώνω ότι είναι μέρα. Με την άκρη του ματιού μου βλέπω α) ότι κάποιος αναπνέει δίπλα μου και β) τη λευκή φούστα και την άσπρη περούκα που φωσφορίζει στο σκοτάδι στο πάτωμα. Φλασιά πυραμίδα πλαστικά ποτήρια με διάφορα ποτά, δέκα στο σύνολο και κίτρινα μπαλάκια του γκολφ που πρέπει να σουτάρεις μέσα σε ένα από τα ποτήρια προκειμένου να πιει η άλλη ομάδα και η Έλσπεθ φοράει χριστουγεννιάτικα στολίδια στα μαλλιά της. Ανασηκώνω ελαφρώς το πάπλωμα και διαπιστώνω ότι δίπλα μου κοιμάται ένας κλόουν. Αναρωτιέμαι λίγο ποιος είναι αυτός ο κλόουν. Φλασιά κάποια στιγμή όλοι αποφασίσανε να ανταλλάξουν στολές με όλους. Ο Κονραντ ήρθε δεινόσαυρος, μετά ντύθηκε χορεύτρια φλαμένκο και μετά φόρεσε τα ρόλερ της Κατ και τράκαρε, με πρόγραμμα, με όλες τις κάσες του σπιτιού. Αποφασίζω ότι δε θα ασχοληθώ με τον κλόουν αλλά θα πιω νερό οπωσδήποτε. Σηκώνομαι και εντοπίζω μια γενναία μελανιά στο πόδι μου. Πρωτοφανές. Το σπίτι είναι φοβερά ήσυχο και μυρίζει ιδρώτα και αλκοόλ.

Στη μπανιέρα μου βρίσκω μια κοπέλα ντυμένη πρόβατο να κοιμάται. Ο θόρυβος της πόρτας την ξυπνάει. Την καλημερίζω, αν και δεν έχω ιδέα τι ώρα είναι, και η φάτσα μου είναι μάλλον αρκετά απορημένη, γιατί μου εξηγεί ότι ήθελε να κάνει αφρόλουτρο αλλά μάλλον κοιμήθηκε στην πορεία. Κοιτάω τη φάτσα μου στον καθρέφτη. Παραπλεύρως του καθρέφτη εντοπίζω μπύρα και σπίρτα. Το μαλλί μου πετάει προς όλες τις κατευθύνσεις και στη μια πλευρά του διακρίνω σκόνη. Παρατηρώ καλύτερα. Αλεύρι που έχει κολλήσει ωραιότατα στη λακ. Φόραγα λακ κάτω από την περούκα; Φλασιά είχαμε δυο μάγειρες στο πάρτυ που είχαν βουτήξει τις μούρες τους στο αλεύρι. Για την ακρίβεια, τους φύσαγα αλεύρι από τη χούφτα μου στη μούρη. Το μέτωπό μου έχει ασημόμαυρο γκλίτερ. Ποιος φόραγε ασημόμαυρο γκλίτερ; Επίσης σε λίγο θα σκοντάψω στους μαύρους κύκλους κάτω απ’ τα μάτια μου. Πονάω και μόνο στη σκέψη του να χτενίσω τα μαλλιά μου. Τα μαζεύω σ’ ένα θλιβερό κότσο, ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου και πίνω λαίμαργα. Κατεβαίνω.

Το πάτωμα της κουζίνας είναι ένας υπέροχος καμβάς από μπύρα, κρασί, αλεύρι, κάποιου είδους σφολιάτα, γρασίδι, χαρτοπόλεμο, τόνικ και σοκολάτα. Σε κάθε επιφάνεια βρίσκονται ταψιά, γλυκά, ποτήρια, κουτιά μπύρας, πιάτα, μπουκάλια, τσιπς, ένα καπέλο, ένα άηποντ κι ένα τούβλο. Κυριολεκτώ. Ένα τούβλο.

Το πάτωμα του σαλονιού είναι δημοφιλές. Τα μαξιλάρια από τις πολυθρόνες είναι σκορπισμένα στο πάτωμα και πάνω τους κοιμάται κόσμος. Ανάσκελα, μπρούμυτα και εμβρυακά. Η μπαλκονόπορτα είναι ανοιχτή και έξω στο γρασίδι βρίσκω άλλον έναν να ροχαλίζει. Είναι ξαπλωμένος στο στρώμα θαλάσσης (πού σκατά βρέθηκε αυτό;). Φλασιά ο Φρέηζερ, ο Σάημον, ο Πι-Μπι, η Κάρολαην και η Έλσπεθ τραγουδάνε με όλη τους τη δύναμη και με φοβερή παραφωνία We Come From The Land Down Under. Αν και η τελευταία είναι μισή Αγγλίδα και μισή Σκωτσέζα. Από την άλλη βέβαια σιγά μην ήταν βέρτζιν η Μαντόνα ή Στάγκερ Λη ο Κέηβ.

Πίσω στην κουζίνα το πρόβατο έχει ανοίξει το ψυγείο, κοιτάει τα περιεχόμενα με βλέμμα απαθές και με ρωτάει αν έχουμε μπέηκον. Στη συνέχεια εισβάλλει στην κουζίνα ο Φρέηζερ μεγαλοφώνως και μας λέει ότι ήταν και γαμώ τα πάρτυ αυτό. Σε αντίθεση με μένα και το πρόβατο, δεν φαίνεται ότι είναι με ελάχιστες ώρες ύπνου των οποίων προηγήθηκε δεκάωρο πιώμα και μαϊμουδιές πάσης φύσεως. Αν εξαιρέσεις βέβαια ότι το μόνο που φοράει είναι ένα μποξεράκι, κι αυτό ανάποδα. Φλασιά ο Φρέηζ με παίρνει να χορέψουμε και γρήγορα αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που θεωρεί χορό περιλαμβάνει σάλτα από το τραπεζάκι του καφέ στην πολυθρόνα, τον καναπέ, το πάσο και τούμπαλιν. Στριφογυρίζω στην κουζίνα επιθεωρώντας το χάος μέχρι που ζαλίζομαι και μυρίζω κάτι δυνατό. Φέρνω το ποτήρι που κρατάω στη μύτη μου. Ούζο. Φλασιά όταν τελείωσε το Γιαγκερμάηστερ η παλιοφριτέζα ο Άλεξ αποφάσισε να φτιάξει τα υπόλοιπα Γιάγκερμπομς με ούζο. Τι κάφρος. Στο τέταρτο απ’ αυτά νομίζω έκανα force shutdown. Πριν απ’ αυτό πρόσφερα κεκάκια σ’ όλη την ομήγυρη και μάλλον επέμεινα λίγο παραπάνω σ’ όποιους δύο χαμουρεύονταν στη σκάλα. Τι ζώο. Στο μεταξύ, στο εξαιρετικό χανγκοβεριασμένο παρόν μας, ο Φρέηζ και το πρόβατο τηγανίζουν αυγά, μανιτάρια, λουκάνικα, ντομάτες και μπέηκον. Ταυτοχρόνως χορεύει υπό μια μουσική υπόκρουση που βρίσκεται αποκλειστικά στο κεφάλι του. Εμφανίζεται η Έλσπεθ με μια φάτσα που υποδηλώνει εξαντλημένη χαζοχαρουμενίαση. Κρατάει δυο παυσίπονα, μου προσφέρει το ένα, και στη συνέχεια καταπιάνεται με το μάζεμα. Στο μεταξύ, μάλλον από τη μυρωδιά του φαγητού, αρχίζει να ξυπνάει κι άλλος κόσμος. Αργά, με τεντώματα, χασμουρητά, εκφράσεις κουρασμένης έκπληξης και βαθιές αναπνοές. Γελάω ηλίθια ενώ η Έλσπεθ μαζεύει ποτήρια από τα πιο απίθανα μέρη και τα φέρνει δέκα δέκα στο νεροχύτη. Χαίρομαι ιδιαίτερα για την εργασιακή της εμπειρία ως μπαργούμαν. 

Χτυπάει το κουδούνι και πάω ν’ ανοίξω. Είναι ο Κόνραντ. Φοράει ένα μπλε πουλόβερ, ένα κολάν με φλούο τυρκουάζ, μωβ και φούξια ρίγες και αυτές που κάποτε ήταν οι υπέροχες γκέτες μου. Πλέον είναι ένα ζευγάρι βρεγμένα κουρέλια, γαρνιρισμένα με λάσπες και γρασίδι, δεδομένου ότι δε φοράει παπούτσια. Με κοιτάει μ’ ένα τρόπο που με κάνει να με κοιτάξω κι εγώ, οπότε και διαπιστώνω ότι φοράω μόνο το ένα μανίκι της μπλούζας μου. Το άλλο κρέμεται άδειο, αφού πέρασα το ένα χέρι και το κεφάλι μου στην ίδια τρύπα. Oh well. Με αγκαλιάζει πιο δυνατά απ΄ όσο αντέχω, γελάει λες και έβαλε γκολ στον τελικό του Μουντιάλ και εισέρχεται στην κουζίνα φωνάζοντας στο αυτί του Φρέηζ ότι σκόραρε δυόμισι φορές χτες βράδυ. Δέχεται συγχαρητήρια και αναλαμβάνει τα υπόλοιπα αυγά. Βάζω καφέ για μας τους παλιούς που το κάνουμε σωστά και νερό για τα φρίκουλα που επιβιώνουν με τσάι. Καταφτάνει και ο Πι-Μπι με ένα τεράστιο χασμουρητό, φοράει ακόμα την ποδιά του σεφ και ξεκινάει να λέει κάτι που δεν καταλαβαίνω. Όχι ότι τον καταλαβαίνω στα κανονικά του (ή στα δικά μου). Η Έλσπεθ φέρνει το τελευταίο ποτήρι το οποίο, μετά από μια μανούβρα ο σκοπός της οποίας παραμένει ανεξιχνίαστος, σκάει με ελεεινό πάταγο στο πάτωμα. Μια ματιά στους παρευρισκόμενους αρκεί για να δω ότι είμαστε όλοι ξυπόλητοι. Αναστενάζω και ξεκινάω να μαζέψω τα γυαλιά, μια που η Έλσπεθ έχει μείνει παγωτό να κοιτάει την απώλεια. Το πρωινό μοιράζεται ισομερώς σε μια ντουζίνα πιάτα και σε όποιον βρίσκεται τριγύρω. Ο Φρέηζ μου χώνει ένα πιάτο στη μάπα και μου επισημαίνει ότι είναι ώρα για φαί, όχι για κωλοφάκην καθάρισμα. Μάλλον είμαι σε καλύτερη κατάσταση απ’ ότι νομίζω, γιατί αντιλαμβάνομαι πως όντως πεινάω.   

Σύντομα είμαστε δέκα άτομα καθισμένα στο μπιχλέ πάτωμα μασουλώντας και με μια κούπα μπροστά μας ο καθένας. Περνάει κάμποση ώρα, κατά την οποία ξαναγεμίζουμε τις κούπες και τα πιάτα μας και γελάμε σαν καθυστερημένα συζητώντας τις χορευτικές φιγούρες του τύπου με την ουλή του οποίου το όνομα μου διαφεύγει, τις μεθυσμένες αηδίες μου, τα σκορ του Κόνραντ και την σύσσωμη καραόκε εκτέλεση (στα δύο μέτρα) του Living On A Prayer στις τέσσερις το πρωί, η οποία προκάλεσε την οργισμένη επίσκεψη του γείτονα ο οποίος, αφού κανείς δεν άκουγε να του ανοίξει την πόρτα την οποία χτύπησε επανειλημμένα, πήδηξε το φράχτη, μπήκε στο σπίτι από τη μπαλκονόπορτα και απείλησε ότι θα καλέσει την αστυνομία αν δε σταματήσουν τα ουρλιαχτά. Κάπου εκεί με έπιασε η τέταρτη ούζομπομ και δε θυμάμαι τη συνέχεια, η οποία ήταν ένα τελευταίο καραόκε (My Heart Will Go On) και μετά διαλυθείτε ησύχως. Η Έλσπεθ μου εξηγεί ότι μετά κι απ’ αυτό το Ρακούν με βρήκε στο μπάνιο να γελάω ανεξέλεγκτα και με οδήγησε στο κρεββάτι μου. Στο μεταξύ, πίσω στο πάτωμα της κουζίνας, μπαινοβγαίνει κόσμος, τσιμπάνε από τα πιάτα μας, πηγαινοέρχονται στο μπάνιο και αναζητούν τα ρούχα τους τα οποία βρίσκονται πεταμένα στη σκάλα, το χωλ, το δωμάτιο του Φρέηζ και το σαλόνι. Οι περισσότεροι φεύγουν και μένουμε – σταθερά στο πάτωμα – ο Φρέηζ, η Έλσπεθ, ο Κόνραντ, ο Πι-Μπι, εγώ και το Ρακούν. Τελευταία εμφανίζεται η Κέιτυ, ντυμένη, βαμμένη και χτενισμένη στην τρίχα και τη μισώ απύθμενα. Κάποια στιγμή αποφασίζουμε να μεταφερθούμε στο σαλόνι, όπου βυθιζόμαστε στον καναπέ και τις πολυθρόνες, μοιραζόμαστε τις κουβέρτες και σύντομα μας έχει πάρει όλους ο ύπνος. Αποζητώ το κρεββάτι μου και σέρνομαι ως το δωμάτιό μου. Κάτω από το πάπλωμα βρίσκεται ακόμα ο κλόουν. Σηκώνω το πάπλωμα απ’ τη μούρη του. Φακ γηέα. 

Πάρτυ στο Baldreys Estate. Να το ξανακάνουμε.